'Η Επιστροφή' - Αντρέι Ζβάτζιντσεφ

Ορισμένες φορές μπορεί απλώς να είναι ζήτημα συγκυριών. Μπορεί, με άλλα λόγια, να ήταν καθαρή σύμπτωση που τόσο πολύ ταλέντο πρωτοεμφανιζόμενων κινηματογραφιστών συσσωρεύθηκε σε μία και μόνο ταινία και μάλιστα ρωσική, η οποία κατόρθωσε να απασχολήσει τόσο πολύ κόσμο, σε τόσο πολλές διαφορετικές μεριές του πλανήτη. Γιατί η «Επιστροφή» («Vozvrashcheniye») του 39χρονου, σήμερα, σκηνοθέτη Αντρέι Ζβάτζιντσεφ είχε προκαλέσει θετικές συζητήσεις πολύ πριν από τη βράβευσή της με τον Χρυσό Λέοντα στο περυσινό Φεστιβάλ Βενετίας (2003). Πολύ πριν από την εφετινή υποψηφιότητα για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Και όμως, ο Ζβάτζιντσεφ, προτού γυρίσει την «Επιστροφή» ασχολούνταν μόνο με την τηλεόραση, ενώ η ίδια ταινία υπήρξε η πρώτη κινηματογραφική παραγωγή της εταιρείας «Ren Film» του Ντμίτρι Λεσνέφσκι, η οποία ως τότε διέθετε επίσης αποκλειστικώς τηλεοπτικούς προσανατολισμούς. Ελάχιστη κινηματογραφική πείρα είχαν τόσο οι σεναριογράφοι της ταινίας Βλαντίμιρ Μοϊσέενκο και Αλεξάντρ Νοβοτότσκι, ο διευθυντής φωτογραφίας Μικαΐλ Κρίτσμαν αλλά και τα δύο παιδιά που πρωταγωνιστούν εξαιρετικά στην ταινία, ο Βλαντίμιρ Γκάριν (που πέθανε μετά τα γυρίσματα) και ο Ιβάν Ντομπρονράβοβ.

Ενα βότσαλο στον βάλτο

Εν τω μεταξύ, σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι «πρωτιές άπειρων», μιλάμε και για μια ταινία που κατορθώνει να μας υπενθυμίσει ότι ο ρωσικός κινηματογράφος (ναι, αυτός!) όχι μόνο συνεχίζει να ζει αλλά μπορεί και να βασιλέψει! Κακά τα ψέματα. H Ρωσία είναι μια χώρα η οποία τα τελευταία χρόνια δεν χαίρει κινηματογραφικών διακρίσεων. Από τη χρονιά που ο Αντρέι Ταρκόφσκι άφησε την τελευταία του πνοή (1987) ως τις ημέρες μας, οι ρωσικές ταινίες με διεθνή απήχηση είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Ολα δείχνουν ωστόσο ότι ο Αντρέι Ζβάτζιντσεφ είναι ένας σκηνοθέτης που ήρθε με σκοπό να μείνει. Και δίχως άλλο, με την «Επιστροφή» δημιούργησε ένα μεγαλειώδες κινηματογραφικό ποίημα, πνεύματος και εικόνων, που την ίδια ώρα πλημμυρίζει από συναίσθημα και ουσία: κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού - οδικού και θαλάσσιου - με προορισμό ένα «αχαρτογράφητο» νησί της Ρωσίας, δύο αδέλφια (Γκάριν, Ντομπρονράβοφ) προσπαθούν να κατανοήσουν τον αμίλητο, αγέλαστο αλλά και σταθερό πατέρα τους (Κoνσταντίν Λαβρονένκο), ο οποίος εμφανίστηκε στη ζωή τους το ίδιο μυστηριωδώς, όσο μυστηριωδώς είχε εξαφανισθεί επί ολόκληρη δεκαετία. Μέσα από αυτό το οδοιπορικό (από το οποίο δεν λείπουν τα καψώνια στα οποία ο τραχύς, άκρως αινιγματικός πατέρας υποβάλλει τα παιδιά του), ο Ζβάτζιντσεφ δημιουργεί ένα αξέχαστο «οικογενειακό πάνελ» και μια ποικιλία συναισθημάτων αντίστοιχη με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ο κινηματογραφικός λόγος του είναι λιτός και στρωτός, οι ερμηνείες είναι χρυσάφι και τα κάδρα εκπέμπουν μια σχεδόν μυστικιστική δύναμη φέρνοντας στον νου Ταρκόφσκι. «Για έναν ρώσο σκηνοθέτη είναι σχεδόν ακατόρθωτο να μη νιώθει την επίδραση του Ταρκόφσκι στο έργο του» είχε ομολογήσει στη Βενετία ο Ζβάντζιτσεφ. «Γιατί είναι ίσως η πιο ουσιαστική, βαθιά παρουσία στον κινηματογράφο μας. Κολακεύομαι όταν ακούω κριτικούς να εντοπίζουν ομοιότητες, όμως δεν προσπάθησα να αντιγράψω τον Ταρκόφσκι».

Απλώς έγινε σκηνοθέτης...

Στην πρώτη «συνάντηση» του γεννημένου στο Νοβοσίμπρισκ Αντρέι Ζβάτζιντσεφ με την τέχνη του κινηματογράφου «παρών» ήταν ο Μικελάντζελο Αντονιόνι. «Προτού δω τις τρεις πρώτες ασπρόμαυρες ταινίες του Αντονιόνι, ο κινηματογράφος για μένα ήταν διασκέδαση. Από την "Περιπέτεια" και μετά έγινε μαγεία». Ωστόσο, όταν ερωτάται για την κινηματογραφική παιδεία του, ο «νέος Ταρκόφσκι» αναφέρεται περισσότερο σε έναν άνθρωπο «πεινασμένο» για σινεμά, παρά σε έναν σπουδαστή κινηματογράφου με την κλασική έννοια του όρου (στο μυαλό έρχεται ο τρόπος με τον οποίον «σπούδασε» κινηματογράφο ο Κουέντιν Ταραντίνο, παρ' ότι το σινεμά του, ως φόρμα και άποψη, ουδεμία σχέση έχει με του Ζβάτζιντσεφ). «Σπούδασα θεωρία στο ταμείο του Κινηματογραφικού Μουσείου της Μόσχας, όπου αγόραζα βιβλία με απόψεις διαφόρων σκηνοθετών για τον κινηματογράφο» εξηγεί ο Ζβάτζιντσεφ. «H πρακτική μου έγινε στην αίθουσα προβολών του κινηματογραφικού μουσείου Kinocentre στη Μόσχα, όπου ανακάλυψα την ιστορία του κινηματογράφου παρακολουθώντας τις ταινίες των μεγάλων, από τον Ντράιερ και τον Μπουνιουέλ, ως τον Μπρεσόν, τον Μπέργκμαν και τον Γκοντάρ. Οι σπουδές μου με την κλασική έννοια του όρου είναι ελάχιστες, αν και παρακολούθησα κάποια μαθήματα υποκριτικής στο Θεατρικό Κολέγιο της Μόσχας. Είναι τόσο δύσκολο όμως να μιλήσει κανείς για την αιτία που τον οδήγησε να γίνει κάτι - νομίζω ότι αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Δεν αποφάσισα ποτέ να γίνω σκηνοθέτης. Απλώς, έγινα».
«Δεν επιλέγουμε την εποχή που θα ζήσουμε» Πέντε ερωτήσεις στον ρώσο σκηνοθέτη

- Από τις συνεντεύξεις που έχετε δώσει, γίνεται αντιληπτό ότι αρνείστε να μιλήσετε για το πώς εσείς εισπράττετε την ταινία. Θα θέλατε να μου πείτε για ποιο λόγο κρατάτε τις απόψεις σας για τον εαυτό σας και δεν τις μοιράζεστε με το κοινό;

«Ο,τι ήταν να μοιρασθώ με το κοινό το μοιράστηκα παρουσιάζοντας το έργο μου. Οταν ο Λέων Τολστόι ρωτήθηκε "σε τι αναφέρεται η Αννα Καρένινα;", η απάντησή του ήταν: "αυτή η ερώτηση σημαίνει ότι πρέπει να ξαναγράψω το μυθιστόρημα". Είμαι της γνώμης ότι η "Επιστροφή" έχει όλα τα στοιχεία που απαιτούνται από ένα έργο ώστε να θεωρηθεί ολοκληρωμένο. Δεν χρειάζεται να προστεθεί τίποτε. Μιλώντας για την ταινία, κατά κάποιον τρόπο νιώθω ότι την υποβιβάζω. Οταν ένας σκηνοθέτης εξηγεί το έργο του, τότε είτε το κοινό την είδε τεμπέλικα είτε εκείνος δεν έκανε καλά τη δουλειά του - προτιμώ το πρώτο».

- Με ποιον από τους τρεις ήρωες της «Επιστροφής» ταυτίζεστε περισσότερο;

«Σίγουρα όχι με τον πατέρα. Νομίζω ότι ταυτίζομαι με τον πρωτότοκο γιο. Με εντυπωσίασε η έξω καρδιά συμπεριφορά του, η απλότητα, η εσωτερική του δύναμη».

- Ενώ γυρίζατε την ταινία, σκεφθήκατε ποτέ ότι η σχέση πατέρα - γιων μπορεί να εκληφθεί ως αλληγορία στη βάση της σύγκρουσης της παλιάς Ρωσίας με τη νέα;

«Θα έλεγα ότι αυτή η ερμηνεία ισχύει κυρίως εκτός Ρωσίας και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς με δύο τρόπους: είτε πρόκειται για παραμόρφωση των διαδικασιών που συμβαίνουν στη χώρα μου είτε, πιθανώς, είναι καλύτερα να το βλέπει κανείς από απόσταση! Σε ό,τι αφορά εμένα, μπορώ να πω ότι τέτοιου τύπου ερωτήματα δεν με ενδιέφεραν όταν σκηνοθετούσα την ταινία. Οταν όμως άκουσα πρώτη φορά αυτήν την ερμηνεία, αντιλήφθηκα ότι ίσως μπορείς, όντως, να βρεις στην ταινία κάποιες αποδείξεις που να στηρίζουν αυτήν την άποψη».

- H «Επιστροφή» έγινε το φεστιβαλικό γεγονός της χρονιάς, κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα πέρυσι στη Βενετία και προτάθηκε για τη Χρυσή Σφαίρα. Ολος αυτός ο θόρυβος που προκλήθηκε σάς προκαλεί άγχος σε σχέση με το αν και η επόμενη ταινία σας τύχει ανάλογης υποδοχής και επιτυχίας;

«Αλλιώς δημιουργείς όταν κανένας δεν σε γνωρίζει και αλλιώς όταν έχεις γίνει γνωστός. Θα ήθελα να επανέλθω στην εποχή που ήμουν άγνωστος και είχα περισσότερη ελευθερία γιατί δεν χρωστούσα τίποτε σε κανέναν. Τώρα με κοιτάζουν όλοι σαν να περιμένουν κάτι σπουδαίο. H Φυσική έχει τον εξής κανόνα: "H παρακολούθηση και μόνο ενός ηλεκτρονίου μπορεί να αλλάξει την τροχιά του". Είναι σημαντικό, πιστεύω, να μη χάσεις την τροχιά σου».

- Είναι δύσκολο αυτές τις ταραγμένες ημέρες να κάνει κανείς κινηματογράφο στη Ρωσία;

«Δεν έχουμε άλλες ημέρες στη Ρωσία. Ισως κατ' αυτόν τον τρόπο να είναι δομημένη αυτή η χώρα. Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος της ερώτησής σας, θα τονίσω ότι "είναι ευλογημένος αυτός που βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο στις μοιραίες στιγμές του" (απόσπασμα από ποίημα). Δεν επιλέγουμε εμείς την εποχή που θα ζήσουμε».

Πηγή : www.tovima.gr

Τrailer

Ημέρα μνήμης στη Σερβία

Σειρήνες και καμπάνες εκκλησιών θα ηχήσουν σε ολόκληρη τη Σερβία, την Τρίτη, με αφορμή την συμπλήρωση δέκα χρόνων από την έναρξη των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ.
Συγκεντρώσεις έχουν προγραμματισθεί σε σημεία που έχουν σκοτωθεί πολίτες και μέλη της κυβέρνησης θα καταθέσουν στεφάνια στη μνήμη των θυμάτων.
Το ΝΑΤΟ βομβάρδισε τη Σερβία επί 11 εβδομάδες ώστε να την αναγκάσει να αποχωρήσει από το Κοσσυφοπέδιο, κατηγορώντας την για ωμότητες εις βάρος των κοσοβάρων αλβανών.
Εκατοντάδες σέρβοι σκοτώθηκαν.Στο Βελιγράδι και την Πρίστινα μπορεί να δει κανείς ακόμη και σήμερα κατεστραμμένα από τους βομβαρδισμούς κτίρια.
Ο σέρβος υπουργός άμυνας επανέλαβε ότι οι βομβαρδισμοί ήταν μια λανθασμένη απόφαση του ΝΑΤΟ και δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει.

Πηγή : www.skai.gr

Οπτικοακουστικό λεύκωμα για την Επανάσταση του 1821 από το National Geographic

Ένα μοναδικό οπτικοακουστικό λεύκωμα με τίτλο «1821: Ο Ξεσηκωμός του Γένους» προσφέρει το National Geographic, 150 χρόνια μετά την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας και 180 χρόνια από την επίσημη ίδρυση του ελληνικού κράτους, με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου.

Πρόκειται για ένα πολυτελές σκληρόδετο βιβλίο και ένα DVD-ντοκιμαντέρ παραγωγής 2008-09, τα οποία συγκεντρώνουν πρωτότυπο αρχειακό υλικό του National Geographic, συνδυασμένο με ιστορικές μαρτυρίες αλλά και σύγχρονες κινηματογραφικές λήψεις.

Στο βιβλίο και στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται όλα εκείνα τα συνταρακτικά γεγονότα που συνδέονται με την Επανάσταση του 1821, από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας και τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια.

Το νέο ιστορικό οπτικοακουστικό λεύκωμα του National Geographic περιέχει σπάνια ντοκουμέντα από το πλούσιο αρχείο της National Geographic Society, καθώς και κινηματογραφικό υλικό από όλους τους χώρους στους οποίους εξελίχθηκαν τα γεγονότα: Από την Οδησσό, το Ιάσιο και το Δραγατσάνι της Ρουμανίας μέχρι τις εσχατιές της Ελλάδας αποτυπώνεται και προβάλλεται ξεκάθαρα η ιστορική αλήθεια εκείνης της ταραχώδους εποχής, που αποτελεί μέγιστο σταθμό για την ελληνική ιστορία.

Το λεύκωμα συμπληρώνουν λεπτομερείς χάρτες και εντυπωσιακή εικονογράφηση.Το οπτικοακουστικό λεύκωμα «1821: Ο Ξεσηκωμός του Γένους» κυκλοφορεί στα περίπτερα από τις 20 Μαρτίου μαζί με το τεύχος Απριλίου του National Geographic (περιοδικό + βιβλίο + DVD). Παράλληλα, το λεύκωμα κυκλοφορεί από την ίδια μέρα στα βιβλιοπωλεία σε ειδική πολυτελή έκδοση.

Το έργο παρουσιάζεται σε επίσημη εκδήλωση, σήμερα, Δευτέρα στη Στοά του Βιβλίου, από τον υποδιευθυντή της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού, υποστράτηγο Γεώργιο Ευαγγελάτο, τον Επίκουρο Καθηγητή Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Ιάκωβο Δ. Μιχαηλίδη και τον διευθυντή του National Geographic (Ελλάδας), καθηγητή Νίκο Μάργαρη.

Πηγή : www.in.gr

Nεκρή η Κατερίνα Γκουλιώνη!

Η Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή μέσα στο πλοίο, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, κατά τη διάρκεια εκδικητικής μεταγωγής από τη Θήβα στην Κρήτη.
Η Κατερίνα Γκουλιώνη είχε καταδικαστεί για διακίνηση ναρκωτικών σε άλλο χρήστη (20 γραμμάρια) και με μοναδικό στοιχείο την ''ομολογία'' του άλλου χρήστη σε 6 χρόνια φυλάκιση!
Αξίζει να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με το σύνταγμα <<ένοχος ένοχο ου ποιεί>> αλλά...
Έγινε γνωστή γιατί ήταν η πρώτη που άρχισε το κύμα της ανυπακοής, πρώτη αρνήθηκε να υποστεί το βασανιστήριο της κολπικής έρευνας μέσα στις φυλακές.
Πηγή: http://tkoronakis.wordpress.com

Scorpions Festival

Στο γήπεδοΚαραισκάκη στις 6 Ιουλίου θα πραγματοποιηθεί το 2ο Scorpions Festival! Μαζί τους θα είναι και ο Β.Παπακωνσταντίνου. Αξιζεί να αναφέρουμε ότι 8α εμφανιστούν με την αυθεντική τους σύνθεση (μαζι δηλαδή με τους Uli Jon Roth, Michael Schenker) για πρωτη φορά στην Ελλάδα.

ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ
ΕΝΑΡΞΗ: 8.30 M.M. - ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΣΤΙΣ 6.00 M.M

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: ΑΡΕΝΑ 35€, ΚΕΡΚΙΔΕΣ 45€, ΘΥΡΕΣ VIP 70€

ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ: Ticket House, Virgin Megastores, Village Cinemas και ηλεκτρονικά στα www.ticketquest.gr & http://showtime.villagecinemas.gr

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: 210 7298944

Μαριάννα Στραπατσάκη - Ελευθεροτυπία Άρθρο

Το λευκό του θανάτου και η εθνική μας υπερηφάνεια

Η τριλογία της Μαριάννας Στραπατσάκη ''Γέννηση-Ζωή-Θάνατος'' , ολοκληρωμένη σε 20 χρόνια διαρκούς δουλειάς, παρουσιάζεται στο Κέντρο Τεχνών του «Apollonia - Ευρωπαϊκές Ανταλλαγές», στο Στρασβούργο, με το δικό του παρελθόν. «Τα Φαντάσματα της Μεσογείου» (1989), που είχαμε δει και στην Αθήνα, καθώς και το «Υπόγειες Διαδρομές-Λαύριο» (1997).

Σε εκείνα τα έργα η καλλιτέχνις, που δουλεύει με το video από τις αρχές της δεκαετίας 1970, ως μέσον παράλληλα με τη ζωγραφική και τις εγκαταστάσεις, ασχολήθηκε με το ζήτημα της ανανέωσης-μεταβολής του περιβάλλοντος της αρχαιότητας και του τοπίου της θάλασσας, με αφορμή τον ναό της Αφαίας στην Αίγινα αρχικά, και το σκοτεινό Λαύριο στη συνέχεια.

Φιλμάροντας τους αρχαιολογικούς χώρους και στις δύο περιπτώσεις, αγγίζει στο μέτρο της ευαισθησίας της, τις ειδοποιούς διαφορές μιας ατμόσφαιρας που συνθέτουν η ύλη, το υγρό στοιχείο και ο αέρας.

Η συνέχεια, ολοκληρωμένη δυσβάστακτα ωραία και ισχυρή, είναι η τριλογία Γέννηση-Ζωή-Θάνατος. Ο θεατής παρακολουθεί την εικόνα μιας γυναίκας σε μια εγκατάσταση στην οποία έχει τη δυνατότητα να μπει μέσα (φανταστείτε ένα δωμάτιο) παρακολουθώντας το γυναικείο σώμα, τις αναπνοές και τις αντιδράσεις του μετωπικά, αλλά και τις αλλαγές και μεταλλάξεις της φύσης στους πλαϊνούς τοίχους.

Πρόκειται για προσωπικό δοκίμιο στο ζήτημα της ζωής και του θανάτου, με άριστα εικαστικά μέσα, στα οποία ο θεατής συμμετέχει με την όραση και την ακοή αλλά και την προσωπική του αντίδραση-συγκίνηση, αν επιθυμεί να βάλει αισθητήρες που γράφουν στον υπολογιστή και από εκεί στο έργο την απόρρητη σχέση του, με ό,τι παρακολουθεί στον κλειστό χώρο του οπτικοακουστικού περιβάλλοντος.

Η Μαριάννα Στραπατσάκη υποστηρίζει ότι ο θάνατος είναι ένα άλλο επίπεδο της ύπαρξης, η οποία αποτελείται από το Σώμα, την Ψυχή και τον Νου-Πνεύμα, τα οποία και αντιστοιχούν στη Γη, τη Σελήνη και τον Ηλιο, όπως μας δίδαξε ο Πλούταρχος, αλλά το πιο κοντινό μας διαλεκτικό σύστημα του Χέγκελ όπου Ζωή = Θέση, Θάνατος = Αντίθεση, Αιωνιότητα = Σύνθεση. Οι παλμοί των τριών ενοτήτων, που αποτελούν τον ρυθμό της ζωής, εκφράζονται ευαίσθητα στο έργο με το παλλόμενο σώμα-αναπνοή της ηθοποιού Katharina Thalbach, τη μουσική του Ανδρέα Μνιέστρη και τα ειδικά εφέ και το μοντάζ της Τάνια Τσιρίδου.

Η γέννηση λοιπόν, η πλέον δύσκολη στιγμή, γράφεται με την κίνηση του νερού, το άνοιγμα του σώματος (είσοδος ζωής) και τους ήχους της μουσικής, ενώ η δύναμη της ζωής με το πράσινο της φύσης, το σύμβολο του αλόγου και τους ισχυρούς παλμούς του σώματος. Στον θάνατο έχουμε τη μεγαλειώδη εικόνα του λεύκου ρούχου, που οργανώνει σχεδόν αναγεννησιακές πτυχώσεις, και του σώματος σε επίπεδη θέση, που βρίσκεται ψηλά, μέσα σε ένα διαφανές γαλάζιο στοιχείο. Και στα τρία στάδια η ένταση είναι συγκεντρωμένη στο κεφάλι, τα χέρια και τα πόδια. Σημαντική παράμετρος της επιτυχίας του έργου είναι η δυνατότητα της ηθοποιού να εκφραστεί και να «μιλήσει» για τα συμβάντα της ασυνείδητης και συνειδητής πορείας στον Κόσμο, δηλαδή την ένταση εκείνου που γεννά και του άλλου που γεννιέται, τη δυναμική της ύπαρξης και τον πόνο του τελικού περάσματος στον άλλο χώρο.

Το δυνατότερο και πλέον εξπρεσιονιστικό στοιχείο της ερμηνείας, εκτός από τα έξοχα χέρια που και πάλι αναφέρονται στη μνημειακή ζωγραφική και τα μεγάλα θέματα (θυμηθείτε τα χέρια της γριάς του Ρέμπραντ), είναι το στόμα, σημείο εισόδου και εξόδου της ψυχής (καταγωγή από το ρήμα «ψύχω», που σημαίνει «φυσώ»).

Μιλήσαμε προηγουμένως για προετοιμασία-διαδρομή έως την παρούσα τριλογία και μέσα από τις παλαιότερες βίντεο-εγκαταστάσεις «Τα Φαντάσματα της Μεσογείου» και «Υπόγειες Διαδρομές - Λαύριο». Η γνώση και η αμεσότητα της κίνησης των στοιχείων της φύσης φτάνει απόλυτα στην πραγματεία της ζωής και του θανάτου.

Πρόκειται για ένα σύνθετο πολυσήμαντο έργο που αντλεί από τα ελληνικά, τα ευρωπαϊκά αλλά και τα ανατολικά πρότυπα, το οποίο αναδεικνύει τη Ρωμιά Στραπατσάκη σε διεθνή καλλιτέχνιδα, ως προς τη λιτότητα, την αμεσότητα και τη δυνατότητα εκφοράς του μεγάλου ζητήματος της τέχνης και της ζωής, σε έργο εικαστικό.

Θα ήταν ευχής έργον να βρισκόταν χορηγός ώστε να δούμε αυτή τη δουλειά στην Αθήνα. Απίθανο, ναι, το ξέρω. Τα μουσεία μας ζητούν από τους καλλιτέχνες να προσέλθουν με τον χορηγό τους ή προστρέχουν στις πιο οικονομικές λύσεις. Και το υπουργείο Πολιτισμού επικεντρώνει το ενδιαφέρον του εκάστοτε ως βήμα για περαιτέρω πολιτική σταδιοδρομία. Μπορεί και να έχει δίκιο η καλλιτέχνις που, αποφασίζοντας ότι δεν έχει να περιμένει από κανέναν ομόγλωσσο, πήρε από την τράπεζα δάνειο και έκανε το έργο, που οποίο φιλοξενήθηκε από ένα ευρωπαϊκό κέντρο, του οποίου οι άνθρωποι το πίστεψαν και το βοήθησαν.

Πολλαπλά διδάγματα και για την τέχνη που διαθέτει μια αυθεντικότητα και για την αντιμετώπισή της, όταν αγγίζει περιοχές που δεν είναι life style.

(Κείμενο : Άννα Μαραγκού , Πηγή: Ελευθεροτυπία, 16/3/2009)

* Η Μαριάννα Στραπατσάκη διδάσκει στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στο ΑΕΙ τμήμα Τεχνών Ήχου & Εικόνας , στους τομείς Σχέδιο, Βίντεοτέχνη, Βίντεο-Εγκαταστάσεις. 

Οι Slipknot στο Rockwave!!!

Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα στο Θέατρο του Λυκαβηττού οι Slipknot επιστρέφουν για να αποτελειώσουν τους φανατικούς οπαδούς τους. Όπως ανακοίνωσε η Didi music οι 9 μασκοφόροι θα ηγηθούν της 4ης ημέρας του Rockwave στις 30 Ιουνίου στο Terra Vibe. Μαζί τους θα είναι και οι Mastodon ενώ τα ονόματα που θα συμπληρώσουν το line-up θα ανακοινωθούν τις επόμενες ημέρες.
Το δελτίο τύπου της εταιρίας

Rockwave day 4!
Τρίτη 30 Ιουνίου!

Δεν ήταν δυνατόν το Rockwave Festival να αρνηθεί τη σκηνή του στους μεγάλους Slipknot και τους φανατικά αγαπημένους Mastodon.

Οι Slipknot αποτελούν την πραγματική ενσάρκωση επί σκηνής της θεατρικότητας των elaborated lyrics (σύγχρονα industrial ποιήματα) και του μοναδικού παντρέματος του μέταλ με την ραπ, το industrial και το gothic. Οι μασκοφόροι nu metal Slipknot επάξια είναι οι headliners του Terra Stage, της τέταρτης μέρας του Rockwave Festival.

Λίγο πιο πριν, οι υστερικά εγκεφαλικοί Mastodon, πρωτοπόροι του αμερικανικού new wave metal και λατρεμένοι κυριολεκτικά του ελληνικού κοινού, θα μας οδηγήσουν στο δικό τους αστρικό ταξίδι με το νέο τους άλμπουμ "Crack Τhe Skye"... με προορισμό το αστέρι του Rockwave 2009!...

Rockwave Festival 2009! Τέσσερις μέρες, 2 stages και πολλή πολλή μουσική!

Το ότι θα κατασκηνώσουμε στο Terra Vibe Park είναι πλέον το μόνο σίγουρο! Και μάλιστα δωρεάν με το εισιτήριο του 4ημέρου! Περισσότερες πληροφορίες για το camping που θα λειτουργήσει και φέτος στο Terra Vibe Park, στο άμεσο μέλλον!

Rockwave line up για την Τρίτη 30 Ιουνίου (*περισσότερα ονόματα θα ανακοινωθούν σύντομα):

Terra Stage
Slipknot
Mastodon
TBA

Vibe Stage
TBA

Οι πόρτες ανοίγουν στις 11 κάθε μέρα.

Πληροφορίες εισιτηρίων:
H προπώληση ξεκινά σε Ticket House και www.ticketpro.gr στις 17 Μαρτίου. Τα εισιτήρια αφορούν μόνο γενική είσοδο (δεν θα υπάρξουν Pl1 και Pitch A). Οι τιμές θα έχουν σταδιακή αύξηση όσο περνά ο χρόνος, δίνοντας έτσι ένα πριμ στους early buyers, ενώ θα υπάρχουν ειδικές τιμές διημέρου και τετραημέρου.

Προσοχή: η προσθήκη της τέταρτης ημέρας μας ωθεί στην κατάργηση του εισιτηρίου του τριημέρου.

Τιμή Εισιτηρίου:

Γενική είσοδος:
Από τις 17 έως και τις 31 Μαρτίου: 45 euro.
Aπό την 1 Απριλίου έως και ως την μέρα του Rockwave: 50 euro.
Box Office: 55 euro.

Εισιτήριο διημέρου (αφορά στην 1η και 2η μέρα του φεστιβάλ / και την 3η και 4η μέρα του φεστιβάλ):
Από τις 17 Μαρτίου έως και ως τη μέρα του Rockwave: 85 euro.

Εισιτήριο τετραημέρου:
Από τις 17 έως και τις 31 Μαρτίου: 120 euro.
Από την 1 Απριλίου ως τη μέρα του Rockwave: 150 euro.

Η εκκωφαντική πυκνότητα του κενού χώρου

Οι εννέα άδειες αίθουσες στο Μουσείο Πομπιντού στο Παρίσι φιλοξενούν την έκθεση «Κενά. Μια Αναδρομική»

«Τίποτα δεν είναι λιγότερο εύκολο να περιγράψει κανείς από το κενό, τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο να αποδώσει κανείς από τη μονοτονία», έλεγε ο Στέφαν Τσβάιχ. Φανταστείτε, λοιπόν, ότι σας έχουν καλέσει στα εγκαίνια μιας «αναδρομικής έκθεσης» (τα εισαγωγικά είναι δικά μου, αλλά έχουν τη σημασία τους) στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Κέντρου Πομπιντού, με τίτλο «Κενά». Και ότι βγαίνοντας από την έκθεση, έρχεται η στιγμή να περιγράψετε και να σχολιάσετε στους φίλους σας (που δεν είχαν την ίδια τύχη με σας), ή στους αναγνώστες μιας σοβαρής εφημερίδας, αυτά που «είδατε» πρώτοι. Τι κρύβεται πίσω από τον ελάχιστα υποσχόμενο τίτλο της νέας έκθεσης του δραστήριου, αλλά επουδενί υπεράνω οικονομικής κρίσης, παρισινού μουσείου;

Εννέα αίθουσες εκκωφαντικά (απολαυστικά;) άδειες, με μοναδική «διακόσμηση» εννέα ονόματα καλλιτεχνών και επτά σύντομα επεξηγηματικά κείμενα τυπωμένα στους λευκούς του τοίχους. Δηλαδή, σχεδόν τίποτα. Κοροϊδία με περισπούδαστο περιτύλιγμα; Κακόγουστη φάρσα με τη βούλα ενός υπεράνω αμφισβήτησης θεσμού; Ή μήπως ιδιοφυές εκθεσιακό εύρημα, επιμελητικό έργο τέχνης, απάντηση-πιρουέτα στο πρόβλημα της αναδρομικής παρουσίασης καλλιτεχνικών συμβάντων, εναλλακτική λύση στη «βαρετή» πρακτική της παράθεσης ντοκουμέντων;

Αντιφατική αίσθηση

Η ιλιγγιωδώς αντιφατική αίσθηση έλξης/απώθησης, που υποβάλλει η ιδέα του κενού, έχει κάνει αισθητή την παρουσία της πριν καν αρχίσω να αφηγούμαι το αόρατο όσο και υπέρπυκνο περιεχόμενο των εννέα λευκών αιθουσών του Μπομπούρ. «Οσο κι αν οι άνθρωποι παλεύουν να κατακτήσουν τα πράγματα, λέει ένα κινέζικο απόφθεγμα, εκείνο που τους δίνει νόημα είναι το κενό»...

Αν η απάτη είναι κατά τη γνώμη μου γραμμένη (με λευκά γράμματα) στον ίδιο τον υπότιτλο («Κενά. Μια αναδρομική») μιας διοργάνωσης που διατείνεται ότι «συγκεντρώνει», «εκθέτει» και με αυτόν τον τρόπο «επανενεργοποιεί» καλλιτεχνικά έργα/χειρονομίες, συναρτώμενα εκ φύσεως και προθέσεως με τη συνθήκη που τα γέννησε, η δύναμη και η γενναιοδωρία του «κενού» είναι τέτοια, ώστε οι έξι επιμελητές των «Κενών» να βγαίνουν, φαινομενικά τουλάχιστον, δικαιωμένοι. Το κενό, το τίποτα, η σιωπή, η παύση, είναι λέξεις εξαιρετικά φορτισμένες σημασιολογικά και φαινομενολογικά, αφηρημένες έννοιες που μας φέρνουν αντιμέτωπους με τον χώρο και τον χρόνο, με το πνεύμα και την ύλη, δηλαδή με τις υπαρξιακές και μεταφυσικές μας ανησυχίες. «Ενας κενός χώρος δημιουργεί έναν εξαιρετικά γεμάτο χρόνο», είπε κάποιος κάποτε, ατενίζοντας τους πίνακες του Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο.

Αδειάζοντας εννέα αίθουσες στο βάθος του τετάρτου ορόφου του Μπομπούρ, στην πτέρυγα δηλαδή όπου φιλοξενείται η μόνιμη συλλογή σύγρονης τέχνης του μουσείου, ο Ελβετός πρωτοποριακός καλλιτέχνης Τζον Αρμλεντερ, ο νεαρός Γάλλος επιμελητής Ματιέ Κοπλάν και η παρέα τους (Gustav Metzger, Mai-Thu Perret, Clive Phillpot και Laurent Le Bon) καταφέρνουν με το λιγότερο δυνατό κόστος (δεν πληρώνει κανείς επιπλέον εισιτήριο για να δει τα «Κενά», αλλά για να τα «δει» πρέπει να διασχίσει τη μόνιμη συλλογή) να τραβήξουν την προσοχή και τα βήματα των μη υποψιασμένων επισκεπτών, σε μερικά όχι και τόσο γνωστά, αλλά σημαδιακά, επεισόδια της ιστορίας της τέχνης του β΄ μισού του 20ού αιώνα.

Αν για τους Κινέζους βουδιστές το Κενό είναι ο «Δρόμος» της κάθαρσης και της απελευθέρωσης από την τυραννία της ύπαρξης, η σχέση των δυτικών καλλιτεχνών με το κενό ως πραγματικότητα, και όχι ως αναπαράσταση, φέρει το στίγμα μιας σημαντικής ανατροπής των αντιλήψεων μας περί της μορφής. Στη γλώσσα της σύγχρονης τέχνης που καταργεί τα είδη, ένα έργο τέχνης δεν έχει απαραίτητα υλική υπόσταση (γλυπτό, εγκαταστάση, πίνακας κ.λπ.), δεν είναι μόνο δράση, χάπενινγκ, κατάσταση, βίντεο ή περιβάλλον.

«Ας μην κάνουμε τίποτα, και ίσως είναι τέχνη», είχε πει προφητικά ο Αντι Γουόρχολ. Εργο τέχνης μπορεί να είναι μια αφήγηση, ένα κείμενο, οι έννοιες, μια ελάχιστη δράση και οι σκέψεις που εκείνη πυροδοτεί, η ίδια η «έκθεση» ως γεγονός, ή ακόμα, η ίδια η κριτική στάση του καλλιτέχνη απέναντι στο μουσείο και την γκαλερί ως φορείς θεσμοποίησης ή εμπορευματοποίησης της τέχνης.

Ογκος αέρα

Ας πάρουμε για παράδειγμα το The Air-Conditioning Show, 1966-1967, των Βρετανών πρωτοπόρων της εννοιολογικής τέχνης Art & Language, ένα από τα πρώτα, χρονολογικά, «κενά» του Μπομπούρ. Το εν λόγω έργο, η «έκθεση» ενός «όγκου (ελεύθερου) αέρα», υπήρξε αρχικά ως ιδέα (1966), στη συνέχεια παρουσιάστηκε με τη μορφή μιας σειράς «Σημειώσεων πάνω στον Κλιματισμό» (Arts Magazine, 1967) και εν τέλει ως εκθεσιακό γεγονός. Ξεκινώντας από μια αναζήτηση ενός «μοντέλου έκθεσης του μηδέν» οι Τέρι Ατκινσον και Μάικλ Μπάλντουιν εκθέτουν στο κείμενο τους τις σκέψεις τους πάνω στην υπόσταση του έργου τέχνης, ως σημείο, αλλά και ως σώμα (ύλη), τη σχέση του με το ιστορικό ή θεσμικό του πλαίσιο και συγκείμενο. Το παραλειφθέν κείμενο, που όμως θα βρείτε μαζί με άλλα πολύτιμα ντοκουμέντα στον πλούσιο και απαραίτητο κατάλογο της έκθεσης (540 σελ., 39 ευρώ), είναι κατά συνέπεια όχι μόνο μέρος του έργου (βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας '60), αλλά και αυτό που του επιτρέπει να αποκτήσει νόημα.

Οπως μέρος της ιστορικής έκθεσης του Yves Kleiμε τον ερμητικό τίτλο «Η εξειδίκευση της αισθαντικότητας ως πρώτη ύλη σε ζωγραφική αισθαντικότητα στερεοποιημένη» είναι η σκηνοθεσία που είχε σχεδιάσει ο προκλητικός Γάλλος καλλιτέχνης για το βράδυ των εγκαινίων, στις 28 Απριλίου 1958, στην γκαλερί της ελληνίδας Ιρις Κλερτ. Το «φαινομενικά μόνο κενό», όπως έλεγε ο ίδιος, της άδειας λευκής γκαλερί, έφερε την ουσία και την «αισθαντικότητα» του αγαπημένου του «αποϋλοποιημένου» μπλε χρώματος, το περίφημο «Μπλε Klein», με το οποίο είχε φροντίσει να βάψει εξωτερικά τη βιτρίνα και τα παράθυρα της γκαλερί, και να χρωματίσει το (μπλε) κοκτέιλ που προσφερόταν στους καλεσμένους...

Δεν είναι του παρόντος να επεκταθώ εδώ και να αναλύσω τα υπόλοιπα σκηνοθετικά εφέ της υπερβατικής «ατμόσφαιρας» του ροδοσταυρίτη Ιβ Κλεν (όπως το σχέδιο του να φωτίσει με μπλε Κλεν τον οβελίσκο της Place de la Concorde), εκείνο όμως που θέλω να υπογραμίσω είναι οι διαφορετικές, αλλά αλληλένδετες, εκδηλώσεις ενός ακόμη μη επαναλήψιμου έργου/γεγονότος.

( Κείμενο : Βανεσσα Θεοδωροπουλου , Πηγή : Kαθημερινή, Κυριακή 15 Μαρτίου 2009 )

Ο Φουτουρισμός γιορτάζει τα 100

- Πριν από έναν αιώνα γεννιόταν μία από τις πιο σημαντικές πρωτοπορίες -

Πριν από έναν αιώνα, στις 20 Φεβρουαρίου 1909, ο Filippo Tommaso Marinetti δημοσίευε στη γαλλική εφημερίδα Figaro το «Μανιφέστο του Φουτουρισμού», του κινήματος που επιζητούσε να επαναθέσει με τρόπο ρηξικέλευθο καίρια καλλιτεχνικά ζητήματα και που έμελλε να πολιτογραφήσει στη θεωρία και ιστορία των τεχνών τον όρο «πρωτοπορία» («avant–garde»). Ο όρος βέβαια «πρωτοπορία» δεν ήταν καινούργιος. Η χρήση του ανάγεται ήδη το 1863, χρονιά που το «Σαλόνι των Απορριφθέντων» εγκαθιδρύει τη νέα σχολή του ιμπρεσιονισμού, αναφέρεται στη συνέχεια στον εξπρεσιονισμό, ενώ χαρακτηρίζει και τον κυβισμό, το πρώτο, χρονικά, ριζικά πρωτοποριακό κίνημα. Εισάγεται δε στο πεδίο της τέχνης δευτερευόντως, αφού πρωτοχρησιμοποιείται τόσο στην πολιτική φιλοσοφία όσο και στον στρατιωτικό σχεδιασμό: avant–garde σημαίνει κυριολεκτικά εμπροσθοφυλακή.

Ο όρος πρωτοπορία αναφέρεται πια στα ριζοσπαστικά καλλιτεχνικά κινήματα του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, που επιδιώκουν τη σύζευξη καλλιτεχνικής και πολιτικής πράξης, τέχνης και ζωής. Οι πρωτοπορίες δρουν στο περιθώριο της επίσημης κουλτούρας στην οποία επιτίθενται. Οι μικροί πυρήνες λίγων ατόμων συναντώνται σε καφενεία ή άλλους χώρους, δημιουργούν περιοδικά, δημοσιεύουν μανιφέστα, οργανώνουν δράσεις προκλητικές και γενικότερα διακρίνονται από έναν καλλιτεχνικό και πολιτικό ακτιβισμό κι έναν επαναστατικό δυναμισμό. Καταφέρονται εναντίον της παράδοσης που θεωρούν ότι τους καταπιέζει και ευαγγελίζονται καλλιτεχνικές, αλλά και κοινωνικές και πολιτικές ουτοπίες. Για πρώτη φορά με τέτοιους όρους στην ιστορία του πολιτισμού το ζήτημα του ωραίου παρακάμπτεται και υποβιβάζεται ως δευτερεύον. Το ουσιαστικό πλέον ζήτημα που τίθεται δεν είναι το τι είναι ωραίο, αλλά το τι (και συνεπώς πώς και γιατί) μπορεί να είναι τέχνη. Σε μια εποχή που ο Τύπος έχει διαφορετική βαρύτητα και ρόλο απ’ ό,τι σήμερα, δεν θα πρέπει να παραξενεύει το γεγονός ότι ο Marinetti δημοσιεύει το «Μανιφέστο του Φουτουρισμού» σε μια εφημερίδα, πόσω μάλλον που η Figaro του 19ου αιώνα παίζει ενεργό ρόλο στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Ας θυμίσω ότι στην ίδια εφημερίδα είχε δημοσιεύσει στις 18 Σεπτεμβρίου 1886 ο Ζαν Μωρεάς το «Μανιφέστο του Συμβολισμού», ενώ λίγο μετά, στις 18 Αυγούστου 1887, πάλι στη Figaro, δημοσιεύτηκε το «Μανιφέστο των Πέντε», με το οποίο η νέα γενιά των νατουραλιστών απογαλακτιζόταν από τον πατέρα Ζολά. Τώρα είναι η σειρά του φουτουρισμού.

Εναντίον της παράδοσης

Το εύρος του φουτουρισμού υπήρξε εντυπωσιακό. Αν και, ιστορικά, ο κυβισμός προηγείται, ο φουτουρισμός υπήρξε το πρώτο πρωτοποριακό κίνημα που άγγιξε όχι μόνο πολλές μορφές τέχνης (λογοτεχνία, ζωγραφική, γλυπτική, μουσική, θέατρο και κινηματογράφο) αλλά και διαφορετικές εκφάνσεις της ανθρώπινης εμπειρίας (μαγειρική, μόδα, διακόσμηση, αρχιτεκτονική) ενώ σχετίστηκε πολύ ενεργά με την πολιτική. Ο «μελλοντισμός» (όπως μεταφράζεται σχεδόν αμέσως στις ανταποκρίσεις στο «Νέον Πνεύμα» της Κωνσταντινούπολης, στο «Σεράπιον» της Αλεξάνδρειας και στον «Κόσμο» της Σμύρνης, μετάφραση που ακολουθεί και ο Παλαμάς το 1911 στον «Νουμά»), ή φουτουρισμός (όπως θα επικρατήσει τελικά), στρέφεται εναντίον της παράδοσης και οποιασδήποτε μορφής «παρελθοντισμό», είτε αυτός έχει να κάνει με την τέχνη και τη λογοτεχνία είτε την ιστορική μνήμη (μουσεία, μνημεία), ή όποιου είδους παρακαταθήκη ιδανικών και προτύπων. Αντίθετα, οι φουτουριστές εξυμνούν κάθε τι το νέο, το μοντέρνο, το νεωτερικό, κι έτσι γοητεύονται από τα νέα επιστημονικά επιτεύγματα (τεχνολογία, βιομηχανία), τα οποία θεωρούν ότι συντελούν στη δημιουργία ενός «νέου ανθρώπου» που διαποτίζεται από αισιοδοξία, δυναμισμό και υγεία. Προσανατολίζουν, εν ολίγοις, τα αισθητικά και πολιτικά τους ιδεώδη προς ένα μεσσιανικό μέλλον παρά προς ένα υψηλό παρελθόν.

Οι φουτουριστές υπήρξαν ευρηματικοί ως προς τις μεθόδους εξάπλωσης των ιδεών τους. Συνέγραψαν πλήθος μανιφέστων, για κάθε θέμα, για ζητήματα καλλιτεχνικά, πολιτικά, κοινωνικά ή καθημερινά. Συμφιλιώνοντας τη θεωρία με την πράξη οργάνωναν τις περίφημες «φουτουριστικές βραδιές» ή άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις όπως οι «αποστολές τιμωρίας», στις οποίες εξαπέλυαν επιθέσεις κατά παντός. Στόχος αυτών των ενεργειών ήταν να προκαλέσουν το κοινό που θεωρούσαν συμβιβασμένο, προκειμένου να το αφυπνίσουν και να προωθήσουν τις ιδέες τους.

Σχετίστηκε με τον φασισμό

Το ότι επιχείρησε να συμφιλιώσει την τέχνη και τη ζωή και να καταργήσει τα όρια μεταξύ σκέψης/δημιουργίας και δράσης, σήμαινε αναπόφευκτα και ένα ενδιαφέρον για την πολιτική. Ετσι, με την έμφαση που έδινε στα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης και τις αλλαγές που αυτά επέφεραν στη μοντέρνα ζωή (αυτοκίνητο, αεροπλάνο, ηλεκτρισμός, εργοστάσιο, μηχανή) αλλά και το καινούργιο ιδεώδες που προέκρινε (υγεία, σθένος, δυναμισμός, ηρωισμός), ο φουτουρισμός σχετίστηκε με τον φασισμό που κέρδιζε έδαφος στην Ιταλία και με τον οποίον μοιραζόταν, τουλάχιστον σε επίπεδο αισθητικών ιδανικών, πολλά χαρακτηριστικά. Και το πολιτικό κίνημα καλωσόριζε την ιδεολογική στήριξη πνευματικών ανθρώπων και καλλιτεχνών, αλλά και το φουτουριστικό κίνημα είδε στον φασισμό μια μοναδική ευκαιρία πραγματοποίησης μερικών, τουλάχιστον, αρχών του. Η σχέση τέχνης και πολιτικής, εξάλλου, χαρακτήρισε και τη Ρωσία, όπου η ρωσική εκδοχή του φουτουρισμού, που εγκαινιάστηκε το 1912 με τη δημοσίευση του κλασικού πια μανιφέστου «Χαστούκι στα γούστα του κοινού» από τους Χλέμπνικοφ, Κρουτσένιχ, Μαγιακόφσκι και Μπουρλιούκ, βρήκε πολιτικές αντιστοιχήσεις στην επαναστατικότητα του κομμουνισμού. Αν και η εμβέλεια του φουτουρισμού υπήρξε σημαντική και άγγιξε πολλές τέχνες, σήμερα η σημασία του είναι κυρίως ιστορική. Κι αυτό γιατί, δίνοντας υπερβολική έμφαση στην απόρριψη κάθε παράδοσης, ριζικοποίησε τις μορφές της τέχνης σε σημείο τέτοιο ώστε συχνά τους αφαίρεσε κάθε περιεχόμενο εκτός από την υλικότητά τους αυτών καθαυτών. Για παράδειγμα, στη λογοτεχνία προπαγάνδισε την κατάργηση της γραμματικής και του συντακτικού ενώ στη μουσική την τέχνη του θορύβου. Παρ’ όλα αυτά ο φουτουρισμός, κατά κάποιον τρόπο, έθεσε τα θεμέλια για την πιο σημαντική «ιστορική» πρωτοπορία που ακολούθησε, τον υπερρεαλισμό, επιτρέποντας διερευνήσεις και πειραματισμούς που χωρίς αυτόν δεν θα συντελούνταν.

Η απήχηση στην Ελλάδα

Στη χώρα μας ο φουτουρισμός είχε μικρή αλλά σημαντική απήχηση. Εκτός από τα λίγα «φουτουριστικά» κείμενα που επιχειρούνται να γραφούν, διεξάγεται ένας περιορισμένος αλλά αξιανάγνωστος διάλογος για το κίνημα, ενώ στα ευρύτερα πρωτοποριακά συμφραζόμενα πρέπει να τοποθετηθούν, κατά τη γνώμη μου, συζητήσεις όπως αυτή περί υιοθέτησης της φωνητικής γραφής χρόνια αργότερα, ή πρωτοποριακές προσωπικότητες όπως ο Γιώργος Μακρής. Εξάλλου, αν η επίσκεψη του Marinetti στην Αθήνα το 1933 είχε μάλλον μικρή απήχηση, δίνει όμως αφορμή για συζητήσεις, ενώ η σημασία του Αλκιβιάδη Γιαννόπουλου, τόσο αναφορικά με τις πρώιμες, φουτουριστικές του αναζητήσεις όσο και αργότερα με το εγχείρημα των «Μακεδονικών Ημερών», δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Αν και έχει γίνει σημαντική δουλειά από έγκυρους μελετητές μέχρι τώρα, η διείσδυση του φουτουρισμού και γενικότερα της πρωτοπορίας στη χώρα μας δεν έχει ακόμη επαρκώς διερευνηθεί, παρόλο που αναφερόμαστε σε μια περίοδο κατά την οποία οι Ελληνες λογοτέχνες χαρακτηρίζονται από έναν ουσιαστικό κοσμοπολιτισμό. Είναι κρίμα που δεν υπάρχει ακόμη, στην Ελλάδα, ένα κέντρο μελέτης της πρωτοπορίας στο πλαίσιο του οποίου θα γινόταν συστηματική επιστημονική ενασχόληση με τις πρωτοποριακές εκφάνσεις.

( Άρθρο από τον : Δημήτρη Καργιώτη ,αναπληρωτή καθηγητή Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου , Πηγή :  Καθημερινή , Κυριακή 15 Μαρτίου 2009)

Περιβάλλον - Δυσοίωνες προβλέψεις

Υπερβολικά αισιόδοξες φαίνεται ότι θα αποδειχθούν οι προβλέψεις του ΟΗΕ πάνω στις οποίες θα βασιστεί η διεθνής πολιτική κατά της κλιματικής αλλαγής. Νέα έρευνα δείχνει ότι η άνοδος της στάθμης των ωκεανών ίσως πλησιάσει τα 2 μέτρα μέχρι το τέλος του αιώνα.

Στην πιο πρόσφατη έκθεσή της για το θέμα, η Διακυβερνητική Επιτροπή του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) εκτιμούσε το 2007 ότι η στάθμη θα ανέβει κατά 18 έως 59 εκατοστά έως το 2100, αρκετά για να προκαλέσει εκτεταμένες καταστροφές στις παράκτιες περιοχές.

Η άνοδος που προέβλεψε η Επιτροπής, αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, προέρχεται κατά κύριο λόγο από τη διαστολή των ωκεανών λόγω της ανόδου της θερμοκρασίας.

Η νέα μελέτη, που παρουσιάστηκε την Τρίτη σε συνέδριο για την κλιματική αλλαγή στην Κοπεγχάγη, προβλέπει μεγαλύτερη άνοδο επειδή λαμβάνει υπόψη και την παρατηρούμενη τήξη των πολικών πάγων.

Βάσει του νέου μοντέλου, η άνοδος της στάθμης θα κυμανθεί από τα 75 έως τα 190 εκατοστά, ανακοίνωσε στο συνέδριο ο Δρ Στέφαν Ράμστορφ του Ινστιτούτου Έρευνας Κλιματικών Επιπτώσεων στο Πότσνταμ της Γερμανίας.

Ακόμα κι αν περιοριστεί δραστικά η εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου, η στάθμη των ωκεανών θα ανυψωθεί κατά περίπου ένα μέτρο «στην καλύτερη περίπτωση» τόνισε ο κλιματολόγος στους 2.000 επιστήμονες που συμμετέχουν στο συνέδριο.

«Πριν από μερικά χρόνια, όσοι από εμάς μιλούσαμε για τις επιπτώσεις [της θέρμανσης] στα πολικά καλύμματα πάγου θεωρούμασταν εξτρεμιστές. Τώρα είναι πια αναγνωρισμένο ως κεντρικό ζήτημα» σχολίασε ο Ράμστορφ.

Παραμένει πάντως άγνωστο αν αυτά τα νέα δεδομένα θα ληφθούν υπόψη στη σύνταξη της διεθνούς συνθήκης που αναμένεται να υπογραφεί το Δεκέμβριο στην Κοπεγχάγη για να διαδεχθεί το Πρωτόκολλο του Κιότο .

(Πηγή : www.in.gr )

Rockwave festival 2009

To φετινό Rockwave θα διεξαχθεί 27-29 Ιουνίου
Το πρόγραμμα μεχρι στιγμής είναι:

27 Ιουνίου
TERRA STAGE
Placebo (alternative rock)
MOBY (electro pop - rock)
Gogol Bordello (Gypsy punk)
TBA

VIBE STAGE
TBA

28 Ιουνίου
TERRA STAGE
The Killers (Alternative Rock - Post Punk Revival) http://www.thekillersmusic.com/
Duffy (Pop Soul)
TBA

VIBE STAGE
TBA

29 Ιουνίου

CRUEFEST STAGE (TERRA STAGE)
Motley Crue (Hard Rock)
Monster Magnet (Hard Rock)
Arch Enemy (Melodic Death Metal)
Lauren Harris (Hard Rock - Power Pop)

VIBE STAGE
W.A.S.P. (Heavy Metal)
Voivod (Heavy Metal - Thrash Metal)
TBA

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
H προπώληση ξεκινά σε Ticket House και www.ticketpro.gr στις 17 Μαρτίου. Τα εισιτήρια αφορούν μόνο γενική είσοδο (δεν θα υπάρξουν Pl1 και Pitch A).

TICKET PRICES

Από τις 17 έως και τις 31 Μαρτίου 45 euro
Aπό την 1 Απριλίου έως και ως την μέρα του Rockwave 50 euro
Box Office 55 euro

ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΔΙΗΜΕΡΟΥ (αφορά στην 1η και 2η μέρα του φεστιβάλ)

Από τις 17 Μαρτίου έως και ως την μέρα του Rockwave 85 euro

ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟΥ

Από τις 17 έως και τις 31 Μαρτίου 100 euro
Από την 1 Απριλίου ως τη μέρα του Rockwave 120 euro
Σημεία Προπώλησης:

ΤΙCKET HOUSE Αθήνα Πανεπιστημίου 42, 210 3608366
ΤΙCKET HOUSE Θεσσαλονίκη Μητροπόλεως 102, 2310 264880

Απίστευτη βαρβαρότητα της Κινας εναντίον των Θιβετιανών

Βασιζόμενη σε πληροφορίες που απαγορεύτηκε να δημοσιοποιηθούν εντός της Κίνας και σε μαρτυρίες αυτοπτών, η οργάνωση αναφέρει ότι περισσότεροι από 1.200 Θιβετιανοί εξακολουθούν να αγνοούνται από τότε που οι κινεζικές αρχές κατέστειλαν τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στην περιοχή, τον περασμένο Μάρτιο, ενώ οι κρατούμενοι βασανίστηκαν με τις πιο σκληρές μεθόδους.

Στην έκθεση αναφέρεται ότι οι Αρχές ασφαλείας συνέλαβαν χιλιάδες Θιβετιανούς, συχνά στη μέση της νύχτας, με ανεπαρκή στοιχεία και την κατηγορία ότι είναι «διασπαστικά στοιχεία» και τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια, αναφέρει η νέα έκθεση.

«Οι κρατούμενοι υποβλήθηκαν σε άγριο ξυλοδαρμό και όταν τους μετέφεραν στο κρατητήριο είχαν εξάρθρωση στους κυριότερούς συνδέσμους στο σώμα τους - στα χέρια και τα πόδια τους», σύμφωνα με την έκθεση, η οποία επικαλείται μια γυναίκα από το Θιβέτ που δεν θέλει να αναφερθεί το όνομά της για λόγους ασφαλείας.

«Ξυλοδαρμοί, συχνά με σφυρί σε όλο το σώμα τους και πρόκληση ηλεκτροπληξίας με ηλεκτρικά καλώδια. Αυτοί στους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες, είχαν πιο βάρβαρη αντιμετώπιση...τους έβαζαν μπαμπού κάτω από τα νύχια και τους έδεναν σφιχτά τα δάχτυλα και τα χτυπούσαν».

«Υπάρχει ακόμη ένα έντονο κλίμα τρόμου στη Λάσα σήμερα. Οι Θιβετιανοί έχουν πραγματοποιήσει σημαντικά βήματα προκειμένου να δείξουν ότι λογοδοτούν στον Δαλάι Λάμα, όχι στο κινεζικό κράτος» δήλωσε στο Reuters η Κέιτ Σόντερς, μια από τους συγγραφείς της έκθεσης.

Το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών και το υπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας δεν σχολίασαν το περιεχόμενο της έκθεσης, ούτε έδωσαν στη δημοσιότητα τον αριθμό των Θιβετιανών που κρατούνται χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί επισήμως κατηγορίες.

Οι Θιβετιανοί πραγματοποίησαν πάνω από 130 διαδηλώσεις διαμαρτυρίας από τότε που ξεκίνησαν τα εκτεταμένα επεισόδια στο Θιβέτ, τον περασμένο Μάρτιο, αναφέρει η έκθεση. Η εξόριστη κυβέρνηση του Θιβέτ υποστηρίζει ότι πάνω από 200 άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά την κινεζική καταστολή, από τον περασμένο χρόνο, μέσα και γύρω από τη Λάσα.

Η έκθεση δόθηκε στη δημοσιότητα μια ημέρα πριν από την ομιλία του Δαλάι Λάμα με αφορμή την 50η επέτειο από την αποτυχημένη εξέγερση των θιβετιανών κατά της κινεζικής κυριαρχίας, που οδήγησε τον πνευματικό ηγέτη του Θιβέτ στο να καταφύγει στη βόρεια Ινδία, το 1959.

Συμβολικό «μπλακ άουτ» στο Ίντερνετ, ως αντίδραση σε γαλλικό νομοσχέδιο

Ιστοσελίδες με μαύρο φόντο και μηνύματα που γράφουν «αποσυνδεδεμένη». Μια νέα μορφή αντίδρασης εμφανίζεται στο διαδίκτυο: οι Γάλλοι χρήστες διενεργούν ένα συμβολικό «μπλακ άουτ» στο ίντερνετ, διαμαρτυρόμενοι για το νέο νομοσχέδιο της γαλλικής κυβέρνησης, με το οποίο θα τεθούν αυστηροί περιορισμοί και έλεγχοι στην ανταλλαγή αρχείων μεταξύ των χρηστών.

Σύμφωνα με τους εμπνευστές της πρωτότυπης αυτής «αντίστασης» σκοπός του εγχειρήματος είναι να καταστεί σαφές στους χρήστες το τι ακριβώς θα συμβεί αν εφαρμοσθεί το εν λόγω νομοσχέδιο της κυβέρνησης: ένα πραγματικό μπλακ άουτ στο διαδίκτυο! Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο αυτό προβλέπει τη δημιουργία μιας «μαύρης λίστας» ιστοσελίδων όπου πραγματοποιούνται οι ανταλλαγές αρχείων, την απαγόρευση της λειτουργίας τους και τη διακοπή της πρόσβασης σε αυτές από κέντρα ελεύθερου ασύρματου ίντερνετ.

Η «απάντηση» των χρηστών του διαδικτύου ήταν το συμβολικό μπλακ άουτ που φιλοδοξούν να ενεργοποιήσει τους πολίτε, απέναντι στο προαναφερθέν νομοσχέδιο, το οποίο σημειωτέον πως είναι αντισυνταγματικό σε πολλά σημεία του. «Δεν είμαστε αφελείς! Δεν πιστεύουμε ότι μερικές μαύρες ιστοσελίδες είναι ικανές να αλλάξουν την άποψη της πλειοψηφίας των βουλευτών», δήλωσε ο εκπρόσωπος της οργάνωσης «Τετραγωνισμός του Δικτύου» που εμπνεύστηκε το μπλακ άουτ. «Μέσω της διαμαρτυρίας, ωστόσο, θέλουμε να επισημάνουμε τα μελανά σημεία αυτού του νόμου, τα οποία θα μας δώσουν τη δυνατότητα να προσφύγουμε ακόμα και ενώπιον της δικαιοσύνης», προσέθεσε, τονίζοντας ότι το νομοσχέδιο με τη μορφή που έχει δεν επιδέχεται τροποποίησης ή άλλου τύπου διόρθωσης, και οφείλει να αποσυρθεί ολοκληρωτικώς και αμέσως.

Κ. Πλεύρης: «Άμα σηκωθεί από τον τάφο του ο Χίτλερ θα σας τακτοποιήσει!»

«Άμα σηκωθεί από τον τάφο του (σ.σ. ο Χίτλερ) θα σας τακτοποιήσει» αναφώνησε ο κατηγορούμενος για παράβαση του αντιρατσιστικού νόμου Κωνσταντίνος Πλεύρης, μέσα στην αίθουσα του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών κατά την πρώτη μέρα εκδίκασης της υπόθεσής του.
Χθες κατέθεσαν τρεις μάρτυρες ότι το βιβλίο του κατηγορούμενου Κ. Πλεύρη, «Εβραίοι- όλη η αλήθεια», περιέχει ψευδή ή παραποιημένα στοιχεία και αποτελεί κήρυγμα φυλετικού μίσους και διάκρισης και προτρέπει σε πράξεις βίας εναντίον Εβραίων. Συγκεκριμένα, η μάρτυρας Ε. Κούτελου κατέθεσε ότι «ως επί το πλείστον στο βιβλίο υπάρχουν διαστρεβλώσεις. Ο ιστορικός πρέπει να κρατάει πάντα μια απόσταση από το γεγονός, να το φωτίζει κάτω από το σωστό φως».

Ο κατηγορούμενος επιτέθηκε φραστικά κατά των μαρτύρων και μάλιστα διέκοψε μια μάρτυρα δηλώνοντας της πως «μας γεμίζετε πύον». Επέμεινε στους ισχυρισμούς του για «ανύπαρκτο Ολοκαύτωμα» και αναρωτήθηκε πως είναι δυνατόν «εφόσον οι Εβραίοι είναι ο εκλεκτός λαός, εγώ ο Έλλην να δεχτώ ότι θα γίνει νέος Παγκόσμιος Πόλεμος και θα έχω Εβραίο βασιλιά;»

Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος που έλαβε χώρα ανάμεσα στον κατηγορούμενο και τη μάρτυρα Άννα Στάη, η οποία είναι μέλος της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας και λίγο νωρίτερα είχε χαρακτηρίσει «κουμουνίστρια» ο Κ. Πλεύρης.

Πλεύρης: «Γιατί δεν μηνύσατε και τον Αδόλφο Χίτλερ για το βιβλίο «Ο Αγών μου»»;

Στάη: «Να τον αναστήσετε και θα τον μηνύσουμε».

Πλεύρης: «Αμα σηκωθεί από τον τάφο θα σας τακτοποιήσει».

Η εφημερίδα Ελευθεροτυπία επισημαίνει στο σχετικό δημοσίευμά της ότι η έδρα επέδειξε ανοχή σε αυτές τις δηλώσεις του κατηγορούμενου, αγνοώντας τόσο τους ακροατές που αποκάλεσαν τον κατηγορούμενο «μέλος του ΛΑΟΣ» όσο και την απάντηση του ίδιου «να μου το πεις αυτό μετά, όταν βγούμε...».

Ο Κ. Πλεύρης καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 14 μήνες φυλάκισης με τριετή αναστολή με την κατηγορία ότι το βιβλίο του «Εβραίοι -όλη η αλήθεια» παραβιάζει τον αντιρατσιστικό νόμο 927/1979, όπως τροποποιήθηκε από το νόμο 1419/1984. Η εκδίκαση της έφεσης ξεκίνησε στις 14 Ιανουαρίου αλλά τη δεύτερη μέρα αναβλήθηκε μετά από αίτημα του κατηγορούμενου, σύμφωνα με το οποίο δεν του είχε επιδοθεί η θέση της μειοψηφίας της πρωτόδικης απόφασης, για να ενημερωθεί πλήρως.

Η δίκη θα συνεχιστεί την ερχόμενη Τετάρτη.

Αφίσα δώρο των Ζαπατίστας στο κίνημα του Δεκέμβρη...

Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ

Η αφίσσα πάνω γράφει: "για την αξιοπρεπή, οργισμένη νεολαία της ελλάδας"... "με σεβασμό και θαυμασμό"

"Εξαφανίστηκε όποιος μπορεί ας βοηθήσει"

http://dparatiritirio.blogspot.com