Ασφαλιτες και ματατζηδες κλοτσανε 15 χρονα.

«Σοκαριστική» η σπατάλη τροφίμων στις ΗΠΑ

Τα μισά στα σκουπίδια...

«Οι αριθμοί προκαλούν σοκ» σχολιάζουν οι ερευνητές που χρησιμοποίησαν μια πρωτότυπη μέθοδο για να υπολογίσουν ότι το 40% των τροφίμων στην αμερικανική αγορά καταλήγει στα σκουπίδια. Και το πρόβλημα φαίνεται να επιδεινώνεται.

Η σπατάλη των τροφίμων, εξηγεί ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Science, εκτιμάται συνήθως μέσω συνεντεύξεων με καταναλωτές, οι οποίες θεωρούνται μάλλον αναξιόπιστες, και μέσω επιθεωρήσεων στα αστικά απορρίμματα, μέθοδος γεωγραφικά ανεπαρκής.

Οι ερευνητές του αμερικανικού Εθνικού Ινστιτούτου Διαβήτη και Νοσημάτων Πεπτικού Συστήματος και Νεφρού (NIDDK) ακολούθησαν μια διαφορετική προσέγγιση: αφαίρεσαν από τη συνολική μάζα των τροφίμων που διατίθεται στην αμερικανική αγορά τη μάζα που εκτιμάται ότι απαιτείται για τη διατροφή του πληθυσμού.

«Το ονομάζουμε 'χαμένη μάζα' του αμερικανικού φαγητού» σχολιάζει ο μαθηματικός Κάρσον Τσόου, μέλος της ομάδας.

Οι ερευνητές αρχικά προσδιόρισαν τη μέση μάζα σώματος στις ΗΠΑ το διάστημα 1974-2003 και υπολόγισαν πόσο φαγητό απαιτούσε το σύνολο του πληθυσμού για αυτή την περίοδο. Στη συνέχεια η ποσότητα αυτή αφαιρέθηκε από τις συνολικές ποσότητες τροφίμων στην αμερικανική αγορά, όπως αυτές δηλώνονται από τις ΗΠΑ στον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ.

Η διαφορά αντιστοιχεί στη σπατάλη τροφίμων, η οποία υπολογίστηκε στο 39% για το 2003.

Η ανάλυση βασίστηκε στην υπόθεση ότι τα επίπεδα σωματικής άσκησης στον πληθυσμό, που επηρεάζουν την κατανάλωση θερμίδων, είχαν μείνει στάσιμα αυτή την περίοδο (άλλοι πιστεύουν ότι μειώθηκαν, κάτι που θα σήμαινε ακόμα μεγαλύτερη σπατάλη.

Τα στοιχεία μάλιστα δείχνουν ότι η σπατάλη το 1974 ήταν μόνο 30% και αυξήθηκε δραματικά τα επόμενα χρόνια.

Τα αίτια της αύξησης παραμένουν ασαφή, ωστόσο οι ερευνητές υποψιάζονται ότι το μεγαλύτερο μερίδιο στης σπατάλης αντιστοιχεί στα νοικοκυριά και το πρόβλημα επιδεινώνεται από την πτώση στις τιμές των τροφίμων.

Η έρευνα δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική επιθεώρηση PLoS ONE.

Newsroom ΔΟΛ

Bill Psarras - Recording Silence (EP) !

Bill Psarras

Recording Silence (EP)

Recording Silence (EP) consists an atmospheric guitar instrumental work, influenced by the clear sound of 80’s-90’s (Pink Floyd, Genesis, Marillion, Porcupine Tree and others). Check out the first 2 songs at Last.fm page!

There will be two EP's, Recording Silence pt.1 (December 2009) & Recording Silence pt.2 (2010).

Ludmilla My Side Myspace Page

Updated Ludmilla My Side Myspace page

D Fuse (Art Project)

Το D-Fuse αποτελεί καλλιτεχνικό project, μια συνεργασία καλλιτεχνών από τομείς τoυ video art, installation, design, new media art, experimental film & net.art, με αισθητική βασισμένη γύρω από έννοιες όπως urban landscapes, cityscapes, human. Έχει ως έδρα το Λονδίνο και για όσους ενδιαφέρονται, το site είναι: http://www.dfuse.com/ .

Ένα δείγμα δουλειάς -

Endless Cities_Redux from D-Fuse on Vimeo.

Art - Links

3 ενδιαφέροντα και αξιόπιστα sites για Τέχνη

(i) Electronic Arts Intermix (E.A.I.)

http://www.eai.org/eai/index.htm

(ii) Major Modern & Contemporary Visual Artists

http://the-artists.org/

(iii) Rhizome (New Media Arts Platform)

http://www.rhizome.org/

Ζητείται Designer για εξώφυλλο CD

Ζητείται graphic designer για σχεδιασμό του artwork (εξώφυλλο, οπισθόφυλλο κτλ) του καινούργιου CD 'Feeding My Desire'. H ιδέα και το concept υπάρχουν ήδη, οπότε ένας καλός τεχνικά designer θα μπορούσε να την κάνει πράξη.

Όποιος ενδιαφέρεται ας επικοινωνήσει εδώ

ή με ένα μηνυμα στο Myspace & Τwitter 

Ευχαριστώ,

Βill

---------------------------------

Just take my time to refresh this music page!

Feeding My Desire CD reaches its end as I'm waiting 

for the final mastering of tracks & hope for the best 

final result !

To everyone interested:

A good designer is needed for the Artwork of my CD!

The idea and the visual concept were made by me so 

I'm quite interested to find a skillful designer for make it possible.

So, if anyone wants to learn more about this, feel free to contact me 

via email or by sending me a Myspace or Twitter message!

Thank you,

Cheers!

Bill 

---------------------------------

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

London Desing Festival 2009

Για όποιον ενδιαφέρεται για τον τομέα του Design, ας ρίξει μια ματιά & αν τύχει και ειναι αυτή τη στιγμή Λονδίνο τόσο το καλύτερο! Ο χάρτης βοηθάει αφού το φεστιβάλ λαμβάνει χώρο σε πολλά μέρη του Λονδίνου. Το φεστιβάλ άρχισε στις 19/9 και θα τελείωσει στις 27/9. 

http://www.londondesignfestival.com/

Bill Psarras - Feeding My Desire (CD 2009)

Feeding My Desire - Promo photo session

Photo taken by Nancy C. @ / 2009

(This is not the artwork of CD)

Bill Psarras

Feeding My Desire

1. Mer de Noms
2. My World's Stage
3. Steps Beyond
4. 3 Minutes to the Ground
5. Feel the Same (pt.1 & pt.2)
6. Freak Inside
7. Roses to Beggars

8. Counting the Distance..

-----------------------------

Credits

* Bill Psarras : Electric Guitars, Acoustic Guitars, Bass

* Hector Tsolakis : Session Drums Performace

-All titles & songs composed by Bill Psarras @

-Engineered and Recorded : Chris ''Rektor'' Ntaskas @ Scythe Noise Lab

-Mixed by Chris ''Rektor'' Ntaskas @ Scythe Noise Lab

-Recorded : July - August /2009 / Athens-Greece

-----------------------------

NEWS:

Feeding My Desire will be out : December 2009

ONLINE:

www.myspace.com/billpsarras

www.last.fm/music/Bill+Psarras

ΚΡΑΤΟΣ + ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ= LOVE FOR EVER

Ludmilla My Side - Soundscapes (1: Winter) - CD

Ludmilla My Side
Soundscapes
Winter

New CD with 8 Soundscapes for the winter
Καινούργιο CD με 8 Ηχοτοπία για τον χειμώνα

Track List:

1. The Sound of Fog (Harbor)
2. The Sound of Orange Street Lamp
3. The Sound of Electricity Pylons
4. The Faceless Sound of People
5. The Grainy Sound of Dark
6. The Sound of City s Dream
7. Morning Fog
8. Next Ferry to the Otherside

Music and Soundscapes composed : Bill Psarras
Artwork designed : Bill Psarras
www.myspace.com/ludmillamyside
www.last.fm/music/Ludmilla+My+Side

Notes:
These 8 soundscapes are not considered as 'songs'.
The majority of sounds were taken by personal video footage (background sound). They were processed, edited and mixed in order to create a perpetual music note, the sound aura of winter

Σημειώσεις:
Τα 8 αυτά ηχοτοπία δεν θεωρούνται ακριβώς ως μουσικά κομμάτια. Η πλειοψηφία των ήχων προέρχεται από ανεπεξέργαστο ήχο (background ήχος) προσωπικού υλικού βίντεο, ο οποίος μέσω επεξεργασίας και φίλτρων προσπάθησε να δημιουργήσει μια αέναη μουσική 'νότα', την ηχητική αύρα της λέξης χειμώνας


Soon at : www.last.fm/music/Ludmilla+My+Side
Σύντομα στη διεύθυνση www.last.fm/music/Ludmilla+My+Side

Ludmilla My Side - 'Pavement' (Short Music Viceoclip)

Ludmilla My Side
Pavement (5:14)

Short Music Video Clip
Music/Lyrics/Vocals : Bill Psarras
Video Editing & Video Footage by Bill Psarras

Acrobats - Vasilis Psarras (Animated Digital Images-Stories)

acrobats
vasilis psarras

'It started with a howl in the night..'
Animated Digital Images / Stories

Urban : City : Love : Flatroofs : Mind : Stop Asking : 2

Σύντομα σε www.vasilispsarras.blogspot.com

Τηλεοπτικό σπότ ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Slipknot - Psychosocial

Μια γεύση από τον νέο δίσκο των Slipknot...
30 Ιουνίου στο Rockwave θα εχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε από κοντά

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α στις ευρωεκλογές

ΑΝΤΑΡΣΥΑ from tv xoris sinora on Vimeo.

Ένα ευρωπαϊκό όνειρο που θα αγγίξει τις λαϊκές μάζες αξιώνει η Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α), η οποία διαμηνύει ότι τάσσεται «απέναντι στην Ευρώπη των πολυεθνικών, των πολέμων και του αυταρχισμού». Παρακολουθείστε τη συνέντευξη που παραχώρησε στο tvxs.gr ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Πέτρος Παπακωνσταντίνου.

Ludmilla My Side - 'It Seems Like Me'

Ludmilla My Side
'It Seems Like Me' (4:45)

Music composed by Bill Psarras
Vocals & Lyrics by Bill Psarras
2009

Vasilis Psarras Online Portfolio

To ιστολόγιο Vasilis Psarras Portfolio ανανεώθηκε -
Ενδιαφερόμενοι μπορούν να τσεκάρουν την παρακάτω διεύθυνση :

www.vasilispsarras.blogspot.com

Steven Wilson - Harmony Korine (videoclip)

Για όποιους δεν τον γνωρίζουν , ο Steven Wilson είναι πολυπράγμων μουσικός .
Η βασική του μπάντα είναι οι Porcupine Tree (Ατμοσφαιρικό Metal-Prog) .
Επίσης έχει τους Blackfield (Rock), τους No-Man (Alternative-Pop),
τους Bass Communion (Ambient-Soundscapes) .

Τον Μαρτιο του 2009 κυκλοφόρησε το πρώτο 100%
προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο 'Insurgentes' .
Δείτε το καινούργιο videoclip 'Harmony Korine' ;)

Κακοποίηση ελέφαντα

Ludmilla My Side στο Online περιοδικό-site MyVibes.gr

Ludmilla My Side

Οι Ludmilla My Side παρουσιάζονται στο νέο Online
μουσικό περιοδικό και site My Vibes ! (www.myvibes.gr)
Διαβάστε περισσότερα στην παρακάτω διέυθυνση για
το νέο Cd τους 'Flowerface' :

http://www.myvibes.gr/index.php/nea/52-mousika-nea/130-oi-ludmilla-my-side-kykloforoun-to-neo-tous-cd-me-titlo-flowerface

Στις 13 Μαη ψηφιζουμε στηρίζουμε E.A.A.K.

Ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση
τον εργασιακό μεσαίωνα
την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και του ασύλου

με συλλογικούς νικηφόρους αγώνες
με την αριστερά της ανατροπής
με συνελεύσεις καταλήψεις διαδηλώσεις μέχρι τη νίκη
για τους νέους Δεκέμβρηδες

Ludmilla My Side - Flowerface (New Cd)

Ludmilla My Side
Soundtrack.Electronica

To kαινούργιο CD του μουσικού project Ludmilla My Side θα ονομάζεται 'Flowerface' .
Δείγματα μπορείτε να ακούσετε :

www.myspace.com/ludmillamyside
www.last.fm/music/Ludmilla+My+Side

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ζητησουν μια κόπια (δωρεάν) μέσω της
σελίδας Ludmilla My Side. ;)
( Μyspace ,Last.fm ή στο παρακάτω email : Billhaze85@gmail.com )

'Η Επιστροφή' - Αντρέι Ζβάτζιντσεφ

Ορισμένες φορές μπορεί απλώς να είναι ζήτημα συγκυριών. Μπορεί, με άλλα λόγια, να ήταν καθαρή σύμπτωση που τόσο πολύ ταλέντο πρωτοεμφανιζόμενων κινηματογραφιστών συσσωρεύθηκε σε μία και μόνο ταινία και μάλιστα ρωσική, η οποία κατόρθωσε να απασχολήσει τόσο πολύ κόσμο, σε τόσο πολλές διαφορετικές μεριές του πλανήτη. Γιατί η «Επιστροφή» («Vozvrashcheniye») του 39χρονου, σήμερα, σκηνοθέτη Αντρέι Ζβάτζιντσεφ είχε προκαλέσει θετικές συζητήσεις πολύ πριν από τη βράβευσή της με τον Χρυσό Λέοντα στο περυσινό Φεστιβάλ Βενετίας (2003). Πολύ πριν από την εφετινή υποψηφιότητα για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Και όμως, ο Ζβάτζιντσεφ, προτού γυρίσει την «Επιστροφή» ασχολούνταν μόνο με την τηλεόραση, ενώ η ίδια ταινία υπήρξε η πρώτη κινηματογραφική παραγωγή της εταιρείας «Ren Film» του Ντμίτρι Λεσνέφσκι, η οποία ως τότε διέθετε επίσης αποκλειστικώς τηλεοπτικούς προσανατολισμούς. Ελάχιστη κινηματογραφική πείρα είχαν τόσο οι σεναριογράφοι της ταινίας Βλαντίμιρ Μοϊσέενκο και Αλεξάντρ Νοβοτότσκι, ο διευθυντής φωτογραφίας Μικαΐλ Κρίτσμαν αλλά και τα δύο παιδιά που πρωταγωνιστούν εξαιρετικά στην ταινία, ο Βλαντίμιρ Γκάριν (που πέθανε μετά τα γυρίσματα) και ο Ιβάν Ντομπρονράβοβ.

Ενα βότσαλο στον βάλτο

Εν τω μεταξύ, σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι «πρωτιές άπειρων», μιλάμε και για μια ταινία που κατορθώνει να μας υπενθυμίσει ότι ο ρωσικός κινηματογράφος (ναι, αυτός!) όχι μόνο συνεχίζει να ζει αλλά μπορεί και να βασιλέψει! Κακά τα ψέματα. H Ρωσία είναι μια χώρα η οποία τα τελευταία χρόνια δεν χαίρει κινηματογραφικών διακρίσεων. Από τη χρονιά που ο Αντρέι Ταρκόφσκι άφησε την τελευταία του πνοή (1987) ως τις ημέρες μας, οι ρωσικές ταινίες με διεθνή απήχηση είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Ολα δείχνουν ωστόσο ότι ο Αντρέι Ζβάτζιντσεφ είναι ένας σκηνοθέτης που ήρθε με σκοπό να μείνει. Και δίχως άλλο, με την «Επιστροφή» δημιούργησε ένα μεγαλειώδες κινηματογραφικό ποίημα, πνεύματος και εικόνων, που την ίδια ώρα πλημμυρίζει από συναίσθημα και ουσία: κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού - οδικού και θαλάσσιου - με προορισμό ένα «αχαρτογράφητο» νησί της Ρωσίας, δύο αδέλφια (Γκάριν, Ντομπρονράβοφ) προσπαθούν να κατανοήσουν τον αμίλητο, αγέλαστο αλλά και σταθερό πατέρα τους (Κoνσταντίν Λαβρονένκο), ο οποίος εμφανίστηκε στη ζωή τους το ίδιο μυστηριωδώς, όσο μυστηριωδώς είχε εξαφανισθεί επί ολόκληρη δεκαετία. Μέσα από αυτό το οδοιπορικό (από το οποίο δεν λείπουν τα καψώνια στα οποία ο τραχύς, άκρως αινιγματικός πατέρας υποβάλλει τα παιδιά του), ο Ζβάτζιντσεφ δημιουργεί ένα αξέχαστο «οικογενειακό πάνελ» και μια ποικιλία συναισθημάτων αντίστοιχη με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ο κινηματογραφικός λόγος του είναι λιτός και στρωτός, οι ερμηνείες είναι χρυσάφι και τα κάδρα εκπέμπουν μια σχεδόν μυστικιστική δύναμη φέρνοντας στον νου Ταρκόφσκι. «Για έναν ρώσο σκηνοθέτη είναι σχεδόν ακατόρθωτο να μη νιώθει την επίδραση του Ταρκόφσκι στο έργο του» είχε ομολογήσει στη Βενετία ο Ζβάντζιτσεφ. «Γιατί είναι ίσως η πιο ουσιαστική, βαθιά παρουσία στον κινηματογράφο μας. Κολακεύομαι όταν ακούω κριτικούς να εντοπίζουν ομοιότητες, όμως δεν προσπάθησα να αντιγράψω τον Ταρκόφσκι».

Απλώς έγινε σκηνοθέτης...

Στην πρώτη «συνάντηση» του γεννημένου στο Νοβοσίμπρισκ Αντρέι Ζβάτζιντσεφ με την τέχνη του κινηματογράφου «παρών» ήταν ο Μικελάντζελο Αντονιόνι. «Προτού δω τις τρεις πρώτες ασπρόμαυρες ταινίες του Αντονιόνι, ο κινηματογράφος για μένα ήταν διασκέδαση. Από την "Περιπέτεια" και μετά έγινε μαγεία». Ωστόσο, όταν ερωτάται για την κινηματογραφική παιδεία του, ο «νέος Ταρκόφσκι» αναφέρεται περισσότερο σε έναν άνθρωπο «πεινασμένο» για σινεμά, παρά σε έναν σπουδαστή κινηματογράφου με την κλασική έννοια του όρου (στο μυαλό έρχεται ο τρόπος με τον οποίον «σπούδασε» κινηματογράφο ο Κουέντιν Ταραντίνο, παρ' ότι το σινεμά του, ως φόρμα και άποψη, ουδεμία σχέση έχει με του Ζβάτζιντσεφ). «Σπούδασα θεωρία στο ταμείο του Κινηματογραφικού Μουσείου της Μόσχας, όπου αγόραζα βιβλία με απόψεις διαφόρων σκηνοθετών για τον κινηματογράφο» εξηγεί ο Ζβάτζιντσεφ. «H πρακτική μου έγινε στην αίθουσα προβολών του κινηματογραφικού μουσείου Kinocentre στη Μόσχα, όπου ανακάλυψα την ιστορία του κινηματογράφου παρακολουθώντας τις ταινίες των μεγάλων, από τον Ντράιερ και τον Μπουνιουέλ, ως τον Μπρεσόν, τον Μπέργκμαν και τον Γκοντάρ. Οι σπουδές μου με την κλασική έννοια του όρου είναι ελάχιστες, αν και παρακολούθησα κάποια μαθήματα υποκριτικής στο Θεατρικό Κολέγιο της Μόσχας. Είναι τόσο δύσκολο όμως να μιλήσει κανείς για την αιτία που τον οδήγησε να γίνει κάτι - νομίζω ότι αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Δεν αποφάσισα ποτέ να γίνω σκηνοθέτης. Απλώς, έγινα».
«Δεν επιλέγουμε την εποχή που θα ζήσουμε» Πέντε ερωτήσεις στον ρώσο σκηνοθέτη

- Από τις συνεντεύξεις που έχετε δώσει, γίνεται αντιληπτό ότι αρνείστε να μιλήσετε για το πώς εσείς εισπράττετε την ταινία. Θα θέλατε να μου πείτε για ποιο λόγο κρατάτε τις απόψεις σας για τον εαυτό σας και δεν τις μοιράζεστε με το κοινό;

«Ο,τι ήταν να μοιρασθώ με το κοινό το μοιράστηκα παρουσιάζοντας το έργο μου. Οταν ο Λέων Τολστόι ρωτήθηκε "σε τι αναφέρεται η Αννα Καρένινα;", η απάντησή του ήταν: "αυτή η ερώτηση σημαίνει ότι πρέπει να ξαναγράψω το μυθιστόρημα". Είμαι της γνώμης ότι η "Επιστροφή" έχει όλα τα στοιχεία που απαιτούνται από ένα έργο ώστε να θεωρηθεί ολοκληρωμένο. Δεν χρειάζεται να προστεθεί τίποτε. Μιλώντας για την ταινία, κατά κάποιον τρόπο νιώθω ότι την υποβιβάζω. Οταν ένας σκηνοθέτης εξηγεί το έργο του, τότε είτε το κοινό την είδε τεμπέλικα είτε εκείνος δεν έκανε καλά τη δουλειά του - προτιμώ το πρώτο».

- Με ποιον από τους τρεις ήρωες της «Επιστροφής» ταυτίζεστε περισσότερο;

«Σίγουρα όχι με τον πατέρα. Νομίζω ότι ταυτίζομαι με τον πρωτότοκο γιο. Με εντυπωσίασε η έξω καρδιά συμπεριφορά του, η απλότητα, η εσωτερική του δύναμη».

- Ενώ γυρίζατε την ταινία, σκεφθήκατε ποτέ ότι η σχέση πατέρα - γιων μπορεί να εκληφθεί ως αλληγορία στη βάση της σύγκρουσης της παλιάς Ρωσίας με τη νέα;

«Θα έλεγα ότι αυτή η ερμηνεία ισχύει κυρίως εκτός Ρωσίας και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς με δύο τρόπους: είτε πρόκειται για παραμόρφωση των διαδικασιών που συμβαίνουν στη χώρα μου είτε, πιθανώς, είναι καλύτερα να το βλέπει κανείς από απόσταση! Σε ό,τι αφορά εμένα, μπορώ να πω ότι τέτοιου τύπου ερωτήματα δεν με ενδιέφεραν όταν σκηνοθετούσα την ταινία. Οταν όμως άκουσα πρώτη φορά αυτήν την ερμηνεία, αντιλήφθηκα ότι ίσως μπορείς, όντως, να βρεις στην ταινία κάποιες αποδείξεις που να στηρίζουν αυτήν την άποψη».

- H «Επιστροφή» έγινε το φεστιβαλικό γεγονός της χρονιάς, κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα πέρυσι στη Βενετία και προτάθηκε για τη Χρυσή Σφαίρα. Ολος αυτός ο θόρυβος που προκλήθηκε σάς προκαλεί άγχος σε σχέση με το αν και η επόμενη ταινία σας τύχει ανάλογης υποδοχής και επιτυχίας;

«Αλλιώς δημιουργείς όταν κανένας δεν σε γνωρίζει και αλλιώς όταν έχεις γίνει γνωστός. Θα ήθελα να επανέλθω στην εποχή που ήμουν άγνωστος και είχα περισσότερη ελευθερία γιατί δεν χρωστούσα τίποτε σε κανέναν. Τώρα με κοιτάζουν όλοι σαν να περιμένουν κάτι σπουδαίο. H Φυσική έχει τον εξής κανόνα: "H παρακολούθηση και μόνο ενός ηλεκτρονίου μπορεί να αλλάξει την τροχιά του". Είναι σημαντικό, πιστεύω, να μη χάσεις την τροχιά σου».

- Είναι δύσκολο αυτές τις ταραγμένες ημέρες να κάνει κανείς κινηματογράφο στη Ρωσία;

«Δεν έχουμε άλλες ημέρες στη Ρωσία. Ισως κατ' αυτόν τον τρόπο να είναι δομημένη αυτή η χώρα. Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος της ερώτησής σας, θα τονίσω ότι "είναι ευλογημένος αυτός που βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο στις μοιραίες στιγμές του" (απόσπασμα από ποίημα). Δεν επιλέγουμε εμείς την εποχή που θα ζήσουμε».

Πηγή : www.tovima.gr

Τrailer

Ημέρα μνήμης στη Σερβία

Σειρήνες και καμπάνες εκκλησιών θα ηχήσουν σε ολόκληρη τη Σερβία, την Τρίτη, με αφορμή την συμπλήρωση δέκα χρόνων από την έναρξη των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ.
Συγκεντρώσεις έχουν προγραμματισθεί σε σημεία που έχουν σκοτωθεί πολίτες και μέλη της κυβέρνησης θα καταθέσουν στεφάνια στη μνήμη των θυμάτων.
Το ΝΑΤΟ βομβάρδισε τη Σερβία επί 11 εβδομάδες ώστε να την αναγκάσει να αποχωρήσει από το Κοσσυφοπέδιο, κατηγορώντας την για ωμότητες εις βάρος των κοσοβάρων αλβανών.
Εκατοντάδες σέρβοι σκοτώθηκαν.Στο Βελιγράδι και την Πρίστινα μπορεί να δει κανείς ακόμη και σήμερα κατεστραμμένα από τους βομβαρδισμούς κτίρια.
Ο σέρβος υπουργός άμυνας επανέλαβε ότι οι βομβαρδισμοί ήταν μια λανθασμένη απόφαση του ΝΑΤΟ και δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει.

Πηγή : www.skai.gr

Οπτικοακουστικό λεύκωμα για την Επανάσταση του 1821 από το National Geographic

Ένα μοναδικό οπτικοακουστικό λεύκωμα με τίτλο «1821: Ο Ξεσηκωμός του Γένους» προσφέρει το National Geographic, 150 χρόνια μετά την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας και 180 χρόνια από την επίσημη ίδρυση του ελληνικού κράτους, με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου.

Πρόκειται για ένα πολυτελές σκληρόδετο βιβλίο και ένα DVD-ντοκιμαντέρ παραγωγής 2008-09, τα οποία συγκεντρώνουν πρωτότυπο αρχειακό υλικό του National Geographic, συνδυασμένο με ιστορικές μαρτυρίες αλλά και σύγχρονες κινηματογραφικές λήψεις.

Στο βιβλίο και στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται όλα εκείνα τα συνταρακτικά γεγονότα που συνδέονται με την Επανάσταση του 1821, από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας και τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια.

Το νέο ιστορικό οπτικοακουστικό λεύκωμα του National Geographic περιέχει σπάνια ντοκουμέντα από το πλούσιο αρχείο της National Geographic Society, καθώς και κινηματογραφικό υλικό από όλους τους χώρους στους οποίους εξελίχθηκαν τα γεγονότα: Από την Οδησσό, το Ιάσιο και το Δραγατσάνι της Ρουμανίας μέχρι τις εσχατιές της Ελλάδας αποτυπώνεται και προβάλλεται ξεκάθαρα η ιστορική αλήθεια εκείνης της ταραχώδους εποχής, που αποτελεί μέγιστο σταθμό για την ελληνική ιστορία.

Το λεύκωμα συμπληρώνουν λεπτομερείς χάρτες και εντυπωσιακή εικονογράφηση.Το οπτικοακουστικό λεύκωμα «1821: Ο Ξεσηκωμός του Γένους» κυκλοφορεί στα περίπτερα από τις 20 Μαρτίου μαζί με το τεύχος Απριλίου του National Geographic (περιοδικό + βιβλίο + DVD). Παράλληλα, το λεύκωμα κυκλοφορεί από την ίδια μέρα στα βιβλιοπωλεία σε ειδική πολυτελή έκδοση.

Το έργο παρουσιάζεται σε επίσημη εκδήλωση, σήμερα, Δευτέρα στη Στοά του Βιβλίου, από τον υποδιευθυντή της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού, υποστράτηγο Γεώργιο Ευαγγελάτο, τον Επίκουρο Καθηγητή Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Ιάκωβο Δ. Μιχαηλίδη και τον διευθυντή του National Geographic (Ελλάδας), καθηγητή Νίκο Μάργαρη.

Πηγή : www.in.gr

Nεκρή η Κατερίνα Γκουλιώνη!

Η Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή μέσα στο πλοίο, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, κατά τη διάρκεια εκδικητικής μεταγωγής από τη Θήβα στην Κρήτη.
Η Κατερίνα Γκουλιώνη είχε καταδικαστεί για διακίνηση ναρκωτικών σε άλλο χρήστη (20 γραμμάρια) και με μοναδικό στοιχείο την ''ομολογία'' του άλλου χρήστη σε 6 χρόνια φυλάκιση!
Αξίζει να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με το σύνταγμα <<ένοχος ένοχο ου ποιεί>> αλλά...
Έγινε γνωστή γιατί ήταν η πρώτη που άρχισε το κύμα της ανυπακοής, πρώτη αρνήθηκε να υποστεί το βασανιστήριο της κολπικής έρευνας μέσα στις φυλακές.
Πηγή: http://tkoronakis.wordpress.com

Scorpions Festival

Στο γήπεδοΚαραισκάκη στις 6 Ιουλίου θα πραγματοποιηθεί το 2ο Scorpions Festival! Μαζί τους θα είναι και ο Β.Παπακωνσταντίνου. Αξιζεί να αναφέρουμε ότι 8α εμφανιστούν με την αυθεντική τους σύνθεση (μαζι δηλαδή με τους Uli Jon Roth, Michael Schenker) για πρωτη φορά στην Ελλάδα.

ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ
ΕΝΑΡΞΗ: 8.30 M.M. - ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΣΤΙΣ 6.00 M.M

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: ΑΡΕΝΑ 35€, ΚΕΡΚΙΔΕΣ 45€, ΘΥΡΕΣ VIP 70€

ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ: Ticket House, Virgin Megastores, Village Cinemas και ηλεκτρονικά στα www.ticketquest.gr & http://showtime.villagecinemas.gr

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: 210 7298944

Μαριάννα Στραπατσάκη - Ελευθεροτυπία Άρθρο

Το λευκό του θανάτου και η εθνική μας υπερηφάνεια

Η τριλογία της Μαριάννας Στραπατσάκη ''Γέννηση-Ζωή-Θάνατος'' , ολοκληρωμένη σε 20 χρόνια διαρκούς δουλειάς, παρουσιάζεται στο Κέντρο Τεχνών του «Apollonia - Ευρωπαϊκές Ανταλλαγές», στο Στρασβούργο, με το δικό του παρελθόν. «Τα Φαντάσματα της Μεσογείου» (1989), που είχαμε δει και στην Αθήνα, καθώς και το «Υπόγειες Διαδρομές-Λαύριο» (1997).

Σε εκείνα τα έργα η καλλιτέχνις, που δουλεύει με το video από τις αρχές της δεκαετίας 1970, ως μέσον παράλληλα με τη ζωγραφική και τις εγκαταστάσεις, ασχολήθηκε με το ζήτημα της ανανέωσης-μεταβολής του περιβάλλοντος της αρχαιότητας και του τοπίου της θάλασσας, με αφορμή τον ναό της Αφαίας στην Αίγινα αρχικά, και το σκοτεινό Λαύριο στη συνέχεια.

Φιλμάροντας τους αρχαιολογικούς χώρους και στις δύο περιπτώσεις, αγγίζει στο μέτρο της ευαισθησίας της, τις ειδοποιούς διαφορές μιας ατμόσφαιρας που συνθέτουν η ύλη, το υγρό στοιχείο και ο αέρας.

Η συνέχεια, ολοκληρωμένη δυσβάστακτα ωραία και ισχυρή, είναι η τριλογία Γέννηση-Ζωή-Θάνατος. Ο θεατής παρακολουθεί την εικόνα μιας γυναίκας σε μια εγκατάσταση στην οποία έχει τη δυνατότητα να μπει μέσα (φανταστείτε ένα δωμάτιο) παρακολουθώντας το γυναικείο σώμα, τις αναπνοές και τις αντιδράσεις του μετωπικά, αλλά και τις αλλαγές και μεταλλάξεις της φύσης στους πλαϊνούς τοίχους.

Πρόκειται για προσωπικό δοκίμιο στο ζήτημα της ζωής και του θανάτου, με άριστα εικαστικά μέσα, στα οποία ο θεατής συμμετέχει με την όραση και την ακοή αλλά και την προσωπική του αντίδραση-συγκίνηση, αν επιθυμεί να βάλει αισθητήρες που γράφουν στον υπολογιστή και από εκεί στο έργο την απόρρητη σχέση του, με ό,τι παρακολουθεί στον κλειστό χώρο του οπτικοακουστικού περιβάλλοντος.

Η Μαριάννα Στραπατσάκη υποστηρίζει ότι ο θάνατος είναι ένα άλλο επίπεδο της ύπαρξης, η οποία αποτελείται από το Σώμα, την Ψυχή και τον Νου-Πνεύμα, τα οποία και αντιστοιχούν στη Γη, τη Σελήνη και τον Ηλιο, όπως μας δίδαξε ο Πλούταρχος, αλλά το πιο κοντινό μας διαλεκτικό σύστημα του Χέγκελ όπου Ζωή = Θέση, Θάνατος = Αντίθεση, Αιωνιότητα = Σύνθεση. Οι παλμοί των τριών ενοτήτων, που αποτελούν τον ρυθμό της ζωής, εκφράζονται ευαίσθητα στο έργο με το παλλόμενο σώμα-αναπνοή της ηθοποιού Katharina Thalbach, τη μουσική του Ανδρέα Μνιέστρη και τα ειδικά εφέ και το μοντάζ της Τάνια Τσιρίδου.

Η γέννηση λοιπόν, η πλέον δύσκολη στιγμή, γράφεται με την κίνηση του νερού, το άνοιγμα του σώματος (είσοδος ζωής) και τους ήχους της μουσικής, ενώ η δύναμη της ζωής με το πράσινο της φύσης, το σύμβολο του αλόγου και τους ισχυρούς παλμούς του σώματος. Στον θάνατο έχουμε τη μεγαλειώδη εικόνα του λεύκου ρούχου, που οργανώνει σχεδόν αναγεννησιακές πτυχώσεις, και του σώματος σε επίπεδη θέση, που βρίσκεται ψηλά, μέσα σε ένα διαφανές γαλάζιο στοιχείο. Και στα τρία στάδια η ένταση είναι συγκεντρωμένη στο κεφάλι, τα χέρια και τα πόδια. Σημαντική παράμετρος της επιτυχίας του έργου είναι η δυνατότητα της ηθοποιού να εκφραστεί και να «μιλήσει» για τα συμβάντα της ασυνείδητης και συνειδητής πορείας στον Κόσμο, δηλαδή την ένταση εκείνου που γεννά και του άλλου που γεννιέται, τη δυναμική της ύπαρξης και τον πόνο του τελικού περάσματος στον άλλο χώρο.

Το δυνατότερο και πλέον εξπρεσιονιστικό στοιχείο της ερμηνείας, εκτός από τα έξοχα χέρια που και πάλι αναφέρονται στη μνημειακή ζωγραφική και τα μεγάλα θέματα (θυμηθείτε τα χέρια της γριάς του Ρέμπραντ), είναι το στόμα, σημείο εισόδου και εξόδου της ψυχής (καταγωγή από το ρήμα «ψύχω», που σημαίνει «φυσώ»).

Μιλήσαμε προηγουμένως για προετοιμασία-διαδρομή έως την παρούσα τριλογία και μέσα από τις παλαιότερες βίντεο-εγκαταστάσεις «Τα Φαντάσματα της Μεσογείου» και «Υπόγειες Διαδρομές - Λαύριο». Η γνώση και η αμεσότητα της κίνησης των στοιχείων της φύσης φτάνει απόλυτα στην πραγματεία της ζωής και του θανάτου.

Πρόκειται για ένα σύνθετο πολυσήμαντο έργο που αντλεί από τα ελληνικά, τα ευρωπαϊκά αλλά και τα ανατολικά πρότυπα, το οποίο αναδεικνύει τη Ρωμιά Στραπατσάκη σε διεθνή καλλιτέχνιδα, ως προς τη λιτότητα, την αμεσότητα και τη δυνατότητα εκφοράς του μεγάλου ζητήματος της τέχνης και της ζωής, σε έργο εικαστικό.

Θα ήταν ευχής έργον να βρισκόταν χορηγός ώστε να δούμε αυτή τη δουλειά στην Αθήνα. Απίθανο, ναι, το ξέρω. Τα μουσεία μας ζητούν από τους καλλιτέχνες να προσέλθουν με τον χορηγό τους ή προστρέχουν στις πιο οικονομικές λύσεις. Και το υπουργείο Πολιτισμού επικεντρώνει το ενδιαφέρον του εκάστοτε ως βήμα για περαιτέρω πολιτική σταδιοδρομία. Μπορεί και να έχει δίκιο η καλλιτέχνις που, αποφασίζοντας ότι δεν έχει να περιμένει από κανέναν ομόγλωσσο, πήρε από την τράπεζα δάνειο και έκανε το έργο, που οποίο φιλοξενήθηκε από ένα ευρωπαϊκό κέντρο, του οποίου οι άνθρωποι το πίστεψαν και το βοήθησαν.

Πολλαπλά διδάγματα και για την τέχνη που διαθέτει μια αυθεντικότητα και για την αντιμετώπισή της, όταν αγγίζει περιοχές που δεν είναι life style.

(Κείμενο : Άννα Μαραγκού , Πηγή: Ελευθεροτυπία, 16/3/2009)

* Η Μαριάννα Στραπατσάκη διδάσκει στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στο ΑΕΙ τμήμα Τεχνών Ήχου & Εικόνας , στους τομείς Σχέδιο, Βίντεοτέχνη, Βίντεο-Εγκαταστάσεις. 

Οι Slipknot στο Rockwave!!!

Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα στο Θέατρο του Λυκαβηττού οι Slipknot επιστρέφουν για να αποτελειώσουν τους φανατικούς οπαδούς τους. Όπως ανακοίνωσε η Didi music οι 9 μασκοφόροι θα ηγηθούν της 4ης ημέρας του Rockwave στις 30 Ιουνίου στο Terra Vibe. Μαζί τους θα είναι και οι Mastodon ενώ τα ονόματα που θα συμπληρώσουν το line-up θα ανακοινωθούν τις επόμενες ημέρες.
Το δελτίο τύπου της εταιρίας

Rockwave day 4!
Τρίτη 30 Ιουνίου!

Δεν ήταν δυνατόν το Rockwave Festival να αρνηθεί τη σκηνή του στους μεγάλους Slipknot και τους φανατικά αγαπημένους Mastodon.

Οι Slipknot αποτελούν την πραγματική ενσάρκωση επί σκηνής της θεατρικότητας των elaborated lyrics (σύγχρονα industrial ποιήματα) και του μοναδικού παντρέματος του μέταλ με την ραπ, το industrial και το gothic. Οι μασκοφόροι nu metal Slipknot επάξια είναι οι headliners του Terra Stage, της τέταρτης μέρας του Rockwave Festival.

Λίγο πιο πριν, οι υστερικά εγκεφαλικοί Mastodon, πρωτοπόροι του αμερικανικού new wave metal και λατρεμένοι κυριολεκτικά του ελληνικού κοινού, θα μας οδηγήσουν στο δικό τους αστρικό ταξίδι με το νέο τους άλμπουμ "Crack Τhe Skye"... με προορισμό το αστέρι του Rockwave 2009!...

Rockwave Festival 2009! Τέσσερις μέρες, 2 stages και πολλή πολλή μουσική!

Το ότι θα κατασκηνώσουμε στο Terra Vibe Park είναι πλέον το μόνο σίγουρο! Και μάλιστα δωρεάν με το εισιτήριο του 4ημέρου! Περισσότερες πληροφορίες για το camping που θα λειτουργήσει και φέτος στο Terra Vibe Park, στο άμεσο μέλλον!

Rockwave line up για την Τρίτη 30 Ιουνίου (*περισσότερα ονόματα θα ανακοινωθούν σύντομα):

Terra Stage
Slipknot
Mastodon
TBA

Vibe Stage
TBA

Οι πόρτες ανοίγουν στις 11 κάθε μέρα.

Πληροφορίες εισιτηρίων:
H προπώληση ξεκινά σε Ticket House και www.ticketpro.gr στις 17 Μαρτίου. Τα εισιτήρια αφορούν μόνο γενική είσοδο (δεν θα υπάρξουν Pl1 και Pitch A). Οι τιμές θα έχουν σταδιακή αύξηση όσο περνά ο χρόνος, δίνοντας έτσι ένα πριμ στους early buyers, ενώ θα υπάρχουν ειδικές τιμές διημέρου και τετραημέρου.

Προσοχή: η προσθήκη της τέταρτης ημέρας μας ωθεί στην κατάργηση του εισιτηρίου του τριημέρου.

Τιμή Εισιτηρίου:

Γενική είσοδος:
Από τις 17 έως και τις 31 Μαρτίου: 45 euro.
Aπό την 1 Απριλίου έως και ως την μέρα του Rockwave: 50 euro.
Box Office: 55 euro.

Εισιτήριο διημέρου (αφορά στην 1η και 2η μέρα του φεστιβάλ / και την 3η και 4η μέρα του φεστιβάλ):
Από τις 17 Μαρτίου έως και ως τη μέρα του Rockwave: 85 euro.

Εισιτήριο τετραημέρου:
Από τις 17 έως και τις 31 Μαρτίου: 120 euro.
Από την 1 Απριλίου ως τη μέρα του Rockwave: 150 euro.

Η εκκωφαντική πυκνότητα του κενού χώρου

Οι εννέα άδειες αίθουσες στο Μουσείο Πομπιντού στο Παρίσι φιλοξενούν την έκθεση «Κενά. Μια Αναδρομική»

«Τίποτα δεν είναι λιγότερο εύκολο να περιγράψει κανείς από το κενό, τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο να αποδώσει κανείς από τη μονοτονία», έλεγε ο Στέφαν Τσβάιχ. Φανταστείτε, λοιπόν, ότι σας έχουν καλέσει στα εγκαίνια μιας «αναδρομικής έκθεσης» (τα εισαγωγικά είναι δικά μου, αλλά έχουν τη σημασία τους) στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Κέντρου Πομπιντού, με τίτλο «Κενά». Και ότι βγαίνοντας από την έκθεση, έρχεται η στιγμή να περιγράψετε και να σχολιάσετε στους φίλους σας (που δεν είχαν την ίδια τύχη με σας), ή στους αναγνώστες μιας σοβαρής εφημερίδας, αυτά που «είδατε» πρώτοι. Τι κρύβεται πίσω από τον ελάχιστα υποσχόμενο τίτλο της νέας έκθεσης του δραστήριου, αλλά επουδενί υπεράνω οικονομικής κρίσης, παρισινού μουσείου;

Εννέα αίθουσες εκκωφαντικά (απολαυστικά;) άδειες, με μοναδική «διακόσμηση» εννέα ονόματα καλλιτεχνών και επτά σύντομα επεξηγηματικά κείμενα τυπωμένα στους λευκούς του τοίχους. Δηλαδή, σχεδόν τίποτα. Κοροϊδία με περισπούδαστο περιτύλιγμα; Κακόγουστη φάρσα με τη βούλα ενός υπεράνω αμφισβήτησης θεσμού; Ή μήπως ιδιοφυές εκθεσιακό εύρημα, επιμελητικό έργο τέχνης, απάντηση-πιρουέτα στο πρόβλημα της αναδρομικής παρουσίασης καλλιτεχνικών συμβάντων, εναλλακτική λύση στη «βαρετή» πρακτική της παράθεσης ντοκουμέντων;

Αντιφατική αίσθηση

Η ιλιγγιωδώς αντιφατική αίσθηση έλξης/απώθησης, που υποβάλλει η ιδέα του κενού, έχει κάνει αισθητή την παρουσία της πριν καν αρχίσω να αφηγούμαι το αόρατο όσο και υπέρπυκνο περιεχόμενο των εννέα λευκών αιθουσών του Μπομπούρ. «Οσο κι αν οι άνθρωποι παλεύουν να κατακτήσουν τα πράγματα, λέει ένα κινέζικο απόφθεγμα, εκείνο που τους δίνει νόημα είναι το κενό»...

Αν η απάτη είναι κατά τη γνώμη μου γραμμένη (με λευκά γράμματα) στον ίδιο τον υπότιτλο («Κενά. Μια αναδρομική») μιας διοργάνωσης που διατείνεται ότι «συγκεντρώνει», «εκθέτει» και με αυτόν τον τρόπο «επανενεργοποιεί» καλλιτεχνικά έργα/χειρονομίες, συναρτώμενα εκ φύσεως και προθέσεως με τη συνθήκη που τα γέννησε, η δύναμη και η γενναιοδωρία του «κενού» είναι τέτοια, ώστε οι έξι επιμελητές των «Κενών» να βγαίνουν, φαινομενικά τουλάχιστον, δικαιωμένοι. Το κενό, το τίποτα, η σιωπή, η παύση, είναι λέξεις εξαιρετικά φορτισμένες σημασιολογικά και φαινομενολογικά, αφηρημένες έννοιες που μας φέρνουν αντιμέτωπους με τον χώρο και τον χρόνο, με το πνεύμα και την ύλη, δηλαδή με τις υπαρξιακές και μεταφυσικές μας ανησυχίες. «Ενας κενός χώρος δημιουργεί έναν εξαιρετικά γεμάτο χρόνο», είπε κάποιος κάποτε, ατενίζοντας τους πίνακες του Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο.

Αδειάζοντας εννέα αίθουσες στο βάθος του τετάρτου ορόφου του Μπομπούρ, στην πτέρυγα δηλαδή όπου φιλοξενείται η μόνιμη συλλογή σύγρονης τέχνης του μουσείου, ο Ελβετός πρωτοποριακός καλλιτέχνης Τζον Αρμλεντερ, ο νεαρός Γάλλος επιμελητής Ματιέ Κοπλάν και η παρέα τους (Gustav Metzger, Mai-Thu Perret, Clive Phillpot και Laurent Le Bon) καταφέρνουν με το λιγότερο δυνατό κόστος (δεν πληρώνει κανείς επιπλέον εισιτήριο για να δει τα «Κενά», αλλά για να τα «δει» πρέπει να διασχίσει τη μόνιμη συλλογή) να τραβήξουν την προσοχή και τα βήματα των μη υποψιασμένων επισκεπτών, σε μερικά όχι και τόσο γνωστά, αλλά σημαδιακά, επεισόδια της ιστορίας της τέχνης του β΄ μισού του 20ού αιώνα.

Αν για τους Κινέζους βουδιστές το Κενό είναι ο «Δρόμος» της κάθαρσης και της απελευθέρωσης από την τυραννία της ύπαρξης, η σχέση των δυτικών καλλιτεχνών με το κενό ως πραγματικότητα, και όχι ως αναπαράσταση, φέρει το στίγμα μιας σημαντικής ανατροπής των αντιλήψεων μας περί της μορφής. Στη γλώσσα της σύγχρονης τέχνης που καταργεί τα είδη, ένα έργο τέχνης δεν έχει απαραίτητα υλική υπόσταση (γλυπτό, εγκαταστάση, πίνακας κ.λπ.), δεν είναι μόνο δράση, χάπενινγκ, κατάσταση, βίντεο ή περιβάλλον.

«Ας μην κάνουμε τίποτα, και ίσως είναι τέχνη», είχε πει προφητικά ο Αντι Γουόρχολ. Εργο τέχνης μπορεί να είναι μια αφήγηση, ένα κείμενο, οι έννοιες, μια ελάχιστη δράση και οι σκέψεις που εκείνη πυροδοτεί, η ίδια η «έκθεση» ως γεγονός, ή ακόμα, η ίδια η κριτική στάση του καλλιτέχνη απέναντι στο μουσείο και την γκαλερί ως φορείς θεσμοποίησης ή εμπορευματοποίησης της τέχνης.

Ογκος αέρα

Ας πάρουμε για παράδειγμα το The Air-Conditioning Show, 1966-1967, των Βρετανών πρωτοπόρων της εννοιολογικής τέχνης Art & Language, ένα από τα πρώτα, χρονολογικά, «κενά» του Μπομπούρ. Το εν λόγω έργο, η «έκθεση» ενός «όγκου (ελεύθερου) αέρα», υπήρξε αρχικά ως ιδέα (1966), στη συνέχεια παρουσιάστηκε με τη μορφή μιας σειράς «Σημειώσεων πάνω στον Κλιματισμό» (Arts Magazine, 1967) και εν τέλει ως εκθεσιακό γεγονός. Ξεκινώντας από μια αναζήτηση ενός «μοντέλου έκθεσης του μηδέν» οι Τέρι Ατκινσον και Μάικλ Μπάλντουιν εκθέτουν στο κείμενο τους τις σκέψεις τους πάνω στην υπόσταση του έργου τέχνης, ως σημείο, αλλά και ως σώμα (ύλη), τη σχέση του με το ιστορικό ή θεσμικό του πλαίσιο και συγκείμενο. Το παραλειφθέν κείμενο, που όμως θα βρείτε μαζί με άλλα πολύτιμα ντοκουμέντα στον πλούσιο και απαραίτητο κατάλογο της έκθεσης (540 σελ., 39 ευρώ), είναι κατά συνέπεια όχι μόνο μέρος του έργου (βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας '60), αλλά και αυτό που του επιτρέπει να αποκτήσει νόημα.

Οπως μέρος της ιστορικής έκθεσης του Yves Kleiμε τον ερμητικό τίτλο «Η εξειδίκευση της αισθαντικότητας ως πρώτη ύλη σε ζωγραφική αισθαντικότητα στερεοποιημένη» είναι η σκηνοθεσία που είχε σχεδιάσει ο προκλητικός Γάλλος καλλιτέχνης για το βράδυ των εγκαινίων, στις 28 Απριλίου 1958, στην γκαλερί της ελληνίδας Ιρις Κλερτ. Το «φαινομενικά μόνο κενό», όπως έλεγε ο ίδιος, της άδειας λευκής γκαλερί, έφερε την ουσία και την «αισθαντικότητα» του αγαπημένου του «αποϋλοποιημένου» μπλε χρώματος, το περίφημο «Μπλε Klein», με το οποίο είχε φροντίσει να βάψει εξωτερικά τη βιτρίνα και τα παράθυρα της γκαλερί, και να χρωματίσει το (μπλε) κοκτέιλ που προσφερόταν στους καλεσμένους...

Δεν είναι του παρόντος να επεκταθώ εδώ και να αναλύσω τα υπόλοιπα σκηνοθετικά εφέ της υπερβατικής «ατμόσφαιρας» του ροδοσταυρίτη Ιβ Κλεν (όπως το σχέδιο του να φωτίσει με μπλε Κλεν τον οβελίσκο της Place de la Concorde), εκείνο όμως που θέλω να υπογραμίσω είναι οι διαφορετικές, αλλά αλληλένδετες, εκδηλώσεις ενός ακόμη μη επαναλήψιμου έργου/γεγονότος.

( Κείμενο : Βανεσσα Θεοδωροπουλου , Πηγή : Kαθημερινή, Κυριακή 15 Μαρτίου 2009 )